Kaaskoekjes

Vroeger bij mijn oma kreeg ik altijd kaaskoekjes. Meestal was het een restant van ons vorige bezoek en waren de koekjes een beetje bol (pardon, oud) geworden. Ik had er dus geen geweldige herinneringen aan. Op borrels mijd ik ze meestal. Maar toen ik dit recept in de Elle eten zag staan besloot ik het nog eens te proberen. En eigenlijk zijn ze best lekker...

150 gram bloem
150 gram boter in blokjes
150 gram Old Amsterdam
½ theelepel zout
½ theelepel paprikapoeder
30 gram maanzaad

Zeef de bloem en wrijf er met je vingers de boter door. (Net zoals bij kruimeldeeg).
Meng vervolgens de kaas, het zout, het paprikapoeder en de helft van het maanzaad erdoor. Kneed dit tot een samenhangend mengsel waarin je geen boterklontjes meer ziet zitten. Maak er een bal van, omwikkel die met plasticfolie en zet minimaal 1 ½ uur in de koelkast. Rol vervolgens de lap uit tot ongeveer een halve centimeter dikte en snijd er vierkantjes of andere vormpjes uit. Zet 8 minuten in een op 225 graden voorverwarmde oven. Laat afkoelen en serveer.

Arnon Grunberg - Tirza

Ach Tirza, liefste meisje van haar papa. Een papa die een beetje moeite heeft met de wereld maar zijn dochter tegen alles bestand wil maken. Want als je als kleine meid de Russische meesters vast leest, dan ken je het nihilisme vast en hoef je er later niet meer doorheen. En ze is hoog-hoogbegaafd, vergeet dat niet.

De papa, Jörgen Hofmeester, ziet zijn zo zorgvuldig gecultiveerde leventje instorten en als lezer krijg je verschrikkelijk medelijden. Zijn vrouw had hem verlaten en was bij haar jeugdliefde op een woonboot gaan wonen, en hun oudste dochter Ibi was het huis uit. Dus papa werkte als redacteur vertaalde fictie bij een uitgeverij en was vader. “Het lag in de lijn der verwachting dat hij uitgever zou worden” staat er steeds. Hij woonde in het beste postcodegebied van Amsterdam, kon goed koken.

En dan komt De echtgenote (zoals hij haar heel afstandelijk noemt) ineens weer terug. En nog wel op de dag van het examenfeest van Tirza, die zal gaan reizen in Afrika. Met haar vriend Choukri. Hoe bedreigend deze eerste serieuze vriend van Tirza voor hem is blijkt wel uit het feit dat hij hem ogenblikkelijk vergelijkt met Mohammed Atta.

Hij is zijn baan kwijt en verblijft hele dagen op Schiphol om dat maar niet bekend te hoeven maken. Je ziet die arme man bij de douane staan en mensen uitzwaaien die hij niet kent. En het bezoek op het feest komt te laat. En hij drinkt te veel wijn. En hij doet iets wat niet mag. En dan verdwijnt Tirza ook nog eens. Het zit allemaal niet mee.

De eerdere boeken van Grunberg vond ik wel eens een beetje hijgerig en er gebeurden zo veel zotte dingen dat het me een beetje tegen ging staan. Dit was veel indrukwekkender. Die arme man, die zomaar zijn gereguleerde leventje in de soep ziet lopen en dan van de weeromstuit zelf ook maar gekke dingen gaat doen…

Boeken: Hondekop

Morten Ramsland toont zich in dit boek een echte verhalenverteller. Hondenkop is een Noors-Deense familiesaga waarin de gekste dingen gebeuren. Van een oma die denkt dat ze overleeft op blikjes lucht uit haar geboorteplaats tot iemand die een latrine laat ontploffen, en van een initiatierite in de bossen tot mensen met bijnamen als Appelkop en Flapoor.

Af en toe is het lastig om de personages uit elkaar te houden. Want is Appelkop nou de neef of de oom van de hoofdpersoon? En is Flapoor dan zijn vader? En is Appelkop dezelfde als Knut? Of zijn er twee Knuts?
Die verwarring doet echter niets af aan het boek, het leest als een trein en je wordt meegezogen in de reeks gebeurtenissen.

Het verhaal is opgehangen aan een kleinzoon die terugkomt naar zijn stervende oma. Zij is begonnen alle familieverhalen opnieuw te vertellen, en de kleinzoon vertelt die door aan zijn zus, vermengd met zijn eigen herinneringen. Hij heeft geen denderende band met zijn zus en hun kijk op het verleden is nog wel eens verschillend.

Ik vond het boek de moeite waard. Je moet wel je aandacht erbij houden, maar de personages blijven nog lang in je hoofd zitten.

Kaasfondue

Het is echt zonde om kaasfondue uit een pakje te maken. Het is veel minder lekker en ongeveer even veel werk. Nu het herfst begint te worden, verheug ik mij alweer op alle kaasfondues.

Nodig:
500 gram kaas, bijvoorbeeld emmenthaler, gruyère en fontina
750 ml droge witte wijn (of 500 ml als je dikkere kaasfondue wilt)
1 borrelglaasje kirsch
1 theelepel maïzena
1 teen knoflook, gepeld

nootmuskaat, zout en peper

Om er bij te eten:
Stokbrood
Salade
Vleeswaar

Bereidingswijze
Snijd het knoflookteentje in tweeën en gebruik de snijkant om de pan mee in te smeren. Giet de wijn in de pan en verwarm. Nu even goed opletten: de wijn moet heet zijn maar nog niet koken. Giet al roerende steeds een beetje geraspte kaas erbij. Als het niet meer in vlokjes door de wijn zwemt, kun je de volgende dosis toedienen. Roer de maïzena door de kirsch. Als alle kaas is opgenomen giet je het maïzena/kirsch mengsel er doorheen. Als je mengsel er al mooi gebonden uitziet voor het toedienen van de maïzena kun je beter alleen de kirsch er doorheen roeren.
Breng op smaak met een beetje nootmuskaat en peper.

Wij eten kaasfondue meestal met stokbrood, een groene salade en wat vleeswaar (parmaham, salami, chorizo) of champignons.

Sana Valiulina – Didar en Faroek

Het leuke van meedoen aan een leesclub is dat je ook regelmatig boeken leest die anders aan je voorbij waren gegaan. Didar en Faroek is er zo één. Het is geschreven door een dame uit Estland die nu al jaren in Nederland woont. Ze heeft het boek ook in het Nederlands geschreven. Dat maakte op mij al wel indruk.

Het boek gaat over de levens van Didar en Faroek in het Stalinistische tijdperk. Uiteindelijk zijn deze twee met elkaar getrouwd, het zijn namelijk de ouders van Valiulina. Dat denk ik tenminste, want dat staat op de achterkant. Als je het boek leest, krijg je echter niet de indruk dat ze ooit weer bij elkaar komen. Zou de schrijver van de flaptekst het ook hebben gelezen?

Het verhaal springt heen en weer in de tijd. De hoofdgebeurtenis is de ontmoeting tussen Didar en Faroek, die jarenlang brieven met elkaar hebben uitgewisseld en die nu zullen gaan trouwen. De ontmoeting valt alleen enorm tegen, Didar vindt Faroek helemaal niet leuk. Terugkijkend wordt verteld over hun jeugd, en ze hebben allebei behoorlijk wat meegemaakt. Het zijn meeslepende passages. Ik vond ze ook heel interessant omdat het de tweede wereldoorlog weergeeft in een mij onbekend perspectief, namelijk het Russische. Het is een boek waar je je in kunt verliezen door de vele gebeurtenissen en de meeslepende schrijfstijl.

Toch was ik aan het einde een beetje in de war. Ik wist niet meer waar ik was in de tijd: hadden ze nou elkaar al wel of nog niet ontmoet? En hoe is het nou uiteindelijk gegaan? Heeft Didar zich inderdaad bedacht naar aanleiding van de brief die ze van Faroeks zus kreeg? Of heeft ze zich bedacht toen ze haar eigen –vergeten- brief teruglas? Wat gebeurde er voor de ontmoeting en wat erna?

Misschien nog maar een keer lezen. En de reacties van de anderen afwachten, wie weet hebben zij het beter begrepen dan ik.

Bakken: meringue

Het leek me leuk om eens een meringue te maken, hoewel ik altijd Michiel inschakel om voor mij de eiwitten te kloppen. Dus of het ding lukt is erg afhankelijk van zijn medewerking...
Nu ik hem geproefd heb vind ik hem bijzonder goed gelukt, alleen wel erg zoet. Maar dat is een kwestie van persoonlijke smaak denk ik.

Het recept komt uit de laatste Elle eten. Het blad is inmiddels al aardig smoezelig, ik heb er al van alles uit gekookt.

Nodig:
4 eiwitten
160 gram kristalsuiker
1 tl vanille extract
2 tl witte wijnazijn (volgens het recept in de Elle moet dit wittewijn azijn zijn, maar ik vond het niet de moeite om dat aan te gaan schaffen voor twee theelepels...)
60 gram walnoten (of nougatine)
60 gram ongezouten crackers (ik had gewone crackers van Lu gekocht. Volgens mij betekent ongezouten dat je geen Tucjes moet kopen)

Vulling:
140 gram pure chocolade
200 ml slagroom
1 tl vanille extract
150 gram aardbeien (of ander niet té zoet fruit)
poedersuiker

Werkwijze:
Oven voorverwarmen op 120 graden.
Maal de walnoten en crackers fijn in de keukenmachine.
Bedek de bodem van een springvorm met bakpapier en vet de rand in.
Klop de eiwitten tot ze er uitzien als heel dik scheerschuim. Klop er de suiker door, daarna vanille extract en azijn.
Spatel er de crackers en de walnoten door.
Giet het mengsel in de bakvorm, maak de bovenkant mooi glad en maak een kuiltje in het midden.
Bak anderhalf uur in de oven, of tot de randen de vorm loslaten. Zet dan de ovendeur op een kier en laat de meringue afkoelen. Smelt de chocolade au bain marie en druppel die over de meringue. Laat de chocola hard worden.
Klop de slagroom stijf met het vanille extract en bedek de meringue ermee. Garneer met de aardbeien en bestuif met poedersuiker.
Neem een klein stukje, anders heb je een enorme suikerkick...

Boeken: NRC boekenfeest

Vol verwachting klopte mijn hart: ik had kaartjes voor het Boekenfeest van NRC Handelsblad, ter ere van het 10-jarig bestaan van de boekenbijlage. Leuk om daar de recensenten eens 'in het echt' te zien en te luisteren naar goede discussies over boeken. Het feestje vond plaats in Felix Meritis in Amsterdam (en je hoorde leuke variaties op de uitspraak daarvan). Het viel me direct op dat ik een beetje uit de toon viel. Blijkbaar zijn fanatieke lezers van de boekenbijlage ofwel 55+ ofwel 24 en op zoek naar een baantje bij een uitgever. Waar waren mijn leeftijdsgenoten? Ben ik gek? Suf?

Nou ja, ik vond het ook nog een leuke avond. De eminences grises liepen erg met hun kennis te koop als ze een vraag stelden (Ik ben zeer deskundig en ik heb dit en dit en dit allemaal gelezen en dat wil ik jullie graag vertellen). Maar ja misschien ben ik ook wel zo op die leeftijd.

Ik was eerst bij de leesclub live over Het complot tegen Amerika van Philip Roth. Drie recencenten (Elsbeth Etty, Joost Zwagerman, Bas Heijne) mochten 5 minuten vertellen wat zij ervan vonden en daarna mocht de zaal zich er mee bemoeien. Het werd een boeiende bijeenkomst, hoewel de recensenten meer te vertellen hadden dan het publiek. Gelukkig maar. (En ik heb mijn mond niet opengetrokken, ook dat nog). Ik had er nog wel langer naar willen luisteren.
Daarna een workshop over het bestaan van een Literair Criticus, in dit geval Arnold Heumakers. Het werd een boeiend gesprek. Sommige vragen kon ik zelf wel beantwoorden (Kiest u alle boeken zelf? Nee natuurlijk niet, maar soms wel) maar bijvoorbeeld de discussie over reacties van gerecenseerden was erg leuk.
Tot slot naar de discussie over de vraag of er sprake is van De Nederlandse literatuur of niet. De discussieleider was een beetje traag maar de besproken topics waren interessant. Is Arnon Grunberg Nederlandse Literatuur? Zijn referentiekader is niet bijzonder Nederlands.

Het was een leuke avond die uitnodigde tot het lezen van nog meer boeken. Maar ja, eerst Didar en Faroek maar eens uitlezen...

Bakken: scones

Van vorm zijn ze een beetje anders dan echte scones (bijvoorbeeld die van Scallywags) maar ze smaken hetzelfde. De volgende keer zal ik mij meer toeleggen op de vorm.

Het is een vreemde gewaarwording om gebak te maken op basis van geklopte slagroom. Het bleef een beetje plakkerig allemaal en ik vroeg me af of ik er niet wat meer bloem bij had moeten doen om ze wat steviger te maken. Maar ik heb me voor de verandering precies aan het recept gehouden. Experimenteren doe ik de volgende keer wel weer.

Nodig:
600 gram slagroom
400 gram bloem
6 theelepels bakpoeder
2 eetlepels witte basterd suiker

Werkwijze:
Klop de slagroom stijf. Zeef de bloem en het bakpoeder en meng door de slagroom. Voeg de suiker toe. Bestuif een stuk bakpapier met wat bloem en maak van het deeg mooie rondjes van ongeveer 5 centimeter in diameter. Doe ze 17 minuten in een op 180 graden voorverwarmde oven.

Boeken: Armelia

Ik las over dit boek op het weblog van Sander en besloot het meteen te kopen. En de dagen daarna zag ik het boek ineens overal. Nou was dat ook niet zo heel gek, aangezien de auteur uit Leiden komt.

Het bleek een zeer goede keus. De schrijver schrijft op de manier van Marquez en dat verwacht je niet van een Nederlanders, zelfs niet van eentje met zo'n interessante gecombineerde achternaam.

Het gaat over Spanje in de tijd van de Spaanse burgeroorlog, bezien vanuit een familie in een klein dorpje. Steeds wordt in het boek vooruit gewezen en terug gekeken naar de dag dat er een massamoord in het dorpje plaatsvond. De hoofdstukken hebben de namen van personages. De belangrijkste zijn die uit de familie van Armelia, en die krijgen ook de meeste tekst. Van anderen wordt alleen vermeld wat ze deden op de dag van de massamoord, voordat ze stierven.

Enerzijds is het dus een pittig boek, met veel ellende. Maar de schrijfstijl en de magisch realistische elementen geven het een prettig mystiek sfeertje. Zeer de moeite waard.

Boeken: Katherine Neville - De Acht

Ik ben geen groot fan van thrillers, en zeker na een miskleun als Het geheime avondmaal ben ik altijd weer even genezen. Maar De Acht lag al heel lang op de te lezen boeken stapel en ik besloot het er toch op te wagen. Het was een leesexemplaar van de uitgever, duidelijk nog niet gecorrigeerd en alle afbeeldingen ontbraken.

Gelukkig was dit een thriller die me wél kon boeien. Hij is behoorlijk dik en ik heb hem vrij snel uitgelezen. Om kort te zijn gaat het over een schaakspel uit de tijd van Karel de Grote waar een formule in zou zitten die iemand de wereldmacht kan geven. Er spelen twee verhalen door elkaar, een in de 18e eeuw en een in de jaren 70 van de 20e eeuw. In de 18e eeuw is het spel over de wereld verdeeld geraakt, in de 20e eeuw zijn verschillende mensen ernaar op jacht. Alle mensen die daarbij betrokken zijn, fungeren als een rol in het schaakspel. Er zijn dus pionnen, lopers, een zwarte en een witte koningin enz.

Goed aan het boek vond ik dat er duidelijk goede research aan vooraf is gegaan én dat Neville eindelijk eens andere thema's kiest. Geen heilige graal, geen Leonardo da Vinci, geen Rozenkruisers of tempeliers, slechts zijdelings vrijmetselaars, geen boodschappen verstopt in schilderijen.
Maar Karel de Grote, Catharina de Grote, de Franse revolutie, de OPEC in de jaren '70. Alleen dat al maakt het verfrissend. Daarnaast is het goed en spannend geschreven.

Onwaarschijnlijkheden zijn geloof ik inherent aan het genre, dus ik heb me er niet al te zeer aan gestoord dit keer. Als er eens iemand vraagt wat je zou kunnen lezen ná Dan Brown dat geen slap aftreksel van de Da Vinci code is, dan zou ik dit zeker aanbevelen.

Bakken: Hartige taart met witlof en rode ui en geitenkaas

Dit recept komt uit het laatste nummer (augustus) van Elle eten. Ik vond dat er op het recept wel het een en ander aan te merken was, dus geef hieronder mijn eigen variant. In het origineel was de verhouding ui - witlof een beetje vreemd.

Nodig:
4 plakjes bladerdeeg
2 el roomboter
5 rode uien, in halve ringen
2 el verse tijmblaadjes
500 gram witlof
1oo gram geitenkaas
1 losgeklopt ei
peper en zout

Werkwijze:
Oven voorverwarmen op 21o graden. Laat het bladerdeeg ontdooien en leg ze op bakpapier in een vierkant. Strijk de randjes goed aan elkaar.

Doe een eetlepel boter in een koekenpan en stoof daarin de uien in 20 minuten gaar. Voeg tijm, zout en peper toe. Snijd de harde onderkanten van de witlof af en snijd de witlof in de lengte in repen. Doe nog een eetlepel boter in de pan en bak daarin de witlof tot die mooi bruin wordt. Breng op smaak met wat zout en peper. Laat de witlof iets afkoelen.
Leg de uien op het bladerdeeg, maar laat de rand vrij. Leg de witlof er bovenop. Verkruimel daar bovenop de geitenkaas. Vouw de randjes van het bladerdeeg een klein beetje naar binnen en bestrijk ze met het ei. Doe de taart 20-25 minuten in de oven.

Boeken: Het midden van de wereld

Toen ik klein was, gebeurde het wel eens dat ik boeken uit de bibliotheek haalde die later absoluut niet mijn stijl bleken te zijn. Het waren dan vaak boeken die wat moralistisch van aard waren, en die je inzichten over de wereld bij moesten brengen. Toen ik overstapte naar volwassen literatuur was ik heel blij dat dat daar niet zo nadrukkelijk meer aanwezig is. Of dat het dan onder non-fictie thuishoort en ik het niet per ongeluk tegenkom.

Dat oude gevoel van de bibliotheekboeken overviel me weer toen ik Het midden van de wereld las. Het is uitgebracht in de In between reeks van Lemniscaat, dus bedoeld als crossover boek. (Hoewel Less than zero van Brett Easton Ellis ook in die serie zit - ik was beslist nog niet toe aan zo veel drugs toen ik de crossover leeftijd had!)

Aan de ene kant las het lekker weg en was het mooi en beeldend geschreven. Maar aan de andere kant lag de boodschap "Laat iedereen in zijn waarde" erg wel erg dik bovenop. De hoofdpersoon was homo, zijn moeder deed het met Jan en alleman, zijn vader was onbekend, zijn zus verliefd op een jongen in coma, de beste vriendin van zijn moeder had een relatie met een Nederlandse vrouw én zijn geliefde doet het met zijn beste vriendin. Een beetje te veel van het goede, dunkt me.

Ik weet het niet zo met dit boek. Ik vraag me af of ik over een half jaar (zonder dit weblog) nog weet te vertellen waar het over gaat. Ik denk het niet. Tijd voor het volgende boek.

Boeken: nachttrein naar Lissabon

Volgens de Nieuwsbrief van Athena's boekhandel was dit de mooiste roman tot nu toe van 2006. Reden genoeg om dat eens te checken. Hoewel hun karakterisering "een diep filosofische roman" me wel een beetje tegenstond. Ik was een beetje bang voor quasi filosofisch geleuter uit de categorie "bedenk niet wat de dag jou zal brengen maar wat jij de dag zult brengen".

Misschien was dat ook de reden dat ik ineens in een klein leesdipje geraakte en een paar weken nauwelijks las. Maar toen ik het boek weer oppakte, werd ik er onmiddelijk door gegrepen. Het gaat over een Zwitserse docent klassieke talen die van de ene dag op de andere besluit om zijn leven om te gooien. Hij vraagt zich af of zijn levensweg tot dan toe de goede was en gaat, naar aanleiding van een Portugees boek dat hij tegenkomt, met de nachttrein naar Lissabon om het levensverhaal van de auteur te vinden én weer met zichzelf in het reine te komen.

Zijn zoektocht naar de auteur brengt hem in contact met allerlei mensen die je als lezer nog lang bijblijven. De gemartelde meneer Eça, de leerlinge van de hoofdpersoon die hij vraagt boeken op te sturen, de beide zussen van de schrijver, een jeugdvriend, een arts. Ook de veranderingen die de hoofdpersoon ondergaat maken indruk. De in het boek geciteerde passages uit het Portugese boek zijn inderdaad behoorlijk filosofisch, maar nooit zo dat het gaat tegenstaan. Uiteindelijk werd het toch een boek dat me niet losliet, een boek dat je eens wilt herlezen omdat je bij de eerste lezing vast nog niet alles ontdekt hebt.

Bakken: gegrilde groenten met kip

Bakken: Gegrilde groenten met kip

Groenten grillen in de oven kost even tijd, maar dan is het resultaat ook wel erg goed. Lekkerder dan van de grillplaat vind ik zelf. Ik maak van alles met gegrilde groenten, en deze is favoriet als er iemand komt eten. Je staat niet zwetend in de keuken, hoeft niet te stressen want zo lang de groenten onder de grill liggen hoef je niets te doen, en het is nog lekker ook.

Nodig:
1 grote of 2 kleine courgettes (kleine zijn lekkerder, hebben meer smaak)
1 aubergine
1 rode paprika
1 dubbele kipfilet, in vier stukken
olijfolie
1 citroen
peper
zout
voor een Griekse touch: majoraan (Rigani)
100 gram rucola

Werkwijze:
Snijd van de courgette boven- en onderkant af. Maak met de kaasschaaf mooie dunne slierten courgette. Doe hetzelfde met de aubergine. Snijd de paprika in vieren en verwijder de zaadjes.
Schep de groenten om met een flinke scheut olijfolie, een halve uitgeknepen citroen (en als er haast geen sap uit de citroen komt, doe je de andere helft er ook bij. citroensap voorkomt dat de courgette bruin wordt), peper en zout -en eventueel majoraan-. Leg dit in een ovenschaal of in een vierkant bakblik. Alle groenten moeten bedekt zijn met een laagje olie.
Zet ongeveer een uur in de oven op 150 graden. De groenten worden zacht en heerlijk zoet.

De kip smeer je ook in met olijfolie en citroensap en die bak je op een grillplaat en als je die niet hebt in een koekepan.

Verdeel de rucola over de borden en schep de groenten erop. Leg bovenop de stukken kipfilet.

Je kunt het serveren met een beetje mayonaise bovenop, of mayonaise waar je wat pesto of mosterd doorheen hebt geroerd.

Voor 2 personen.

Bakken: perzikentaart

Bakken: perzikentaart

Het is nu de tijd om lekkere perziken te kopen, dus deze taart uit het kookboek van Donna Hay (Modern Classics 2) had ik al een tijdje gepland voor de zomer. En een verjaardagsfeestje was een mooie aanleiding voor een taart.

Ik vond het zelf erg geslaagd. De perziken die ik gebruikte waren bijna overrijp, maar kwamen toch mooi uit de oven. Je kunt de perziken er met schilletje indoen, maar omdat mijn perziken zo rijp waren, ging dat er bij het snijden al af.

Nodig:
Blind gebakken kruimeldeeg bodem zoals bij de citroentaart.
185 ml zure room
2 el witte basterdsuiker
1 ei
1 eiwit
1 el suiker
6 perziken, in partjes gesneden en ontpit

Werkwijze:
Maak eerst de kruimeldeegbodem.
Klop daarna de zure room, basterdsuiker en ei door elkaar en giet in de bakvorm.
Bak 10 minten in de oven op 180 graden.
Zet de oven op 200 graden. Klop het eiwit totdat je zachte pieken krijgt als je de garde optilt. Roer de suiker en de perzik erdoor en giet in het bakblik. Naar smaak kun je er nog wat extra suiker overheen strooien, ik heb dat niet gedaan.
20 minuten in de oven, af laten koelen, en opeten!

Boeken: Amos Oz - Black Box

Amos Oz - Black Box

Toen ik Oz zijn levensverhaal (Een verhaal van liefde en duisternis) aan het lezen was, zag ik dit boek in een goedkopers uitgave liggen. En omdat Liefde en duisternis mij maar niet los liet, was dit boek snel gekocht. Toch bleef het nog een tijdje op de 'te lezen boeken' stapel liggen.

Maar nu heb ik het dan toch gelezen, en het was de moeite waard. Het is wel wat pittiger dan liefde en duisternis. De hoofpersonen van het boek schrijven brieven en telegrammen aan elkaar en aan de hand daarvan krijg je een beeld van hun leven. Van hun leven op dat moment maar ook van het verleden. De personages zijn allemaal een beetje vreemd, niet een van hen kon echt mijn sympathie opwekken. Maar ze intigreren wel.

Een professor aan het einde van zijn leven, zijn ex-vrouw, hun zoon, de tweede echtgenoot van de vrouw, en hun dochter. En dan ook nog de advocaat, of beter gezegd juridisch raadsman, van de professor. Allemaal hebben ze zo hun plannen, maar ze weten elkaar steeds een voet dwars te zetten, zodat niets volgens planning verloopt.

De brieven van de tweede echtgenoot zijn het pittigst, omdat hij er wat religieus fanatieke ideeën op na houdt en zijn lezers met verwijzingen naar bijbelteksten om de oren slaat. Maar vooral bij hem vroeg ik me steeds af wat nou zijn plannen waren, veel geld binnenhalen en de eerste man ruïneren? Alle Arabieren uit Israël jagen met het geld van de oude man? Of was hij daar te simpel voor?

En tegen de achtergrond van de strijd in het Midden-Oosten zijn de passages over Joden en Arabieren ook interessant om te lezen. Oz heeft daar tussenin gezeten en heeft er duidelijk een mening over. Het is niet een boek om tussen de regels door in de trein te lezen, maar het maakt wel indruk.

Bakken: citroentaart

Bakken: citroentaart

Lekker voor op een warme dag. De combinatie van slagroom met citroen is erg lekker...

Nodig:

Voor de bodem:
275 gram bloem
3 el witte basterd suiker
150 gram boter in blokjes
2-3 el heel koud water
beetje zout

Voor de vulling:
200 ml citroensap
160 gram witte basterd suiker
185 ml slagroom
3 eieren, losgeklopt

Bodem maken:
Bloem, suiker, zout en boter tot kruimels draaien in de keukenmachine. Door een klein beetje ijskoud water toe te voegen maak je er een kneedbaar deeg van. Kort kneden en dan in plasticfolie in de koelkast leggen, ongeveer een half uur.
Daarna de deegbal uitrollen en in een vlaaivorm leggen (zo een waar de bodem los in de rand ligt). Bedek de bodem met een laagje aluminiumfolie of bakpapier en leg daar steunvulling op. Zet 10 minuten in een voorverwarmde oven van 180 graden. Na 10 minuten haal je de vulling en het papier er af en zet je de bodem nogmaals 10 minuten in de oven. Als het goed is, heb je nu een vlakke goudbruine bodem.

Vulling maken:
Klop citroensap en suiker au bain marie totdat de suiker is opgelost. Voeg de room en de eieren toe en klop totdat het mengsel dik en romig wordt (minimaal 5 minuten, ik doe meestal nog iets langer). Giet het mengsel door een zeef op de taartbodem en zet 25 minuten in de oven. Als je de taart uit de oven haalt, moet hij nog een heel klein beetje slap zijn in het midden. Helemaal af laten koelen zodat het opstijft.

Bakken: Lamsvlees met sinaasappel

Lamsvlees met sinaasappel

Het origineel komt uit het prachtige kookboek Honingzoete vijgen, ingemaakte citroenen van Diana Henry. Ik kan de naam van het kookboek steeds niet onthouden. Weet elke keer wel dat het twee vruchten zijn met een bijvoegelijk naamwoord ervoor, maar ja... Dan kan het ook zoete aardbeien en frisse cranberries zijn!

Nodig:
1 sinaasappel
20 gram boter
1 el kristalsuiker
olijfolie
350 gram lamsbout in blokjes
1 ui, fijngesneden
1/2 theelepel kaneel
2 fijngestampte kardemompeulen
200 ml sinaasappelsap
1 limoen
200 ml water
zout en peper
2 wortels
munt
20 gr pistachenoten (gepeld)

Werkwijze:
Haal met een zesteur de schil van de sinaasappel. Giet daar koud water overheen en kook een paar minuten. Afgieten. 10 gram boter in een pan verhitten en dan de sinaasappelschil erin omscheppen, totdat de schilletjes karamelliseren. Zet apart, maar zorg dat de boter niet gaat stollen.
Bak de lamsbout aan in een grote pan. Haal ze er weer uit.
Doe nu de rest van de boter in de pan en bak de uien glazig. Voeg kaneel en kardemom toe en roer door. Voeg sinaasappelsap, limoensap en water toe. Doe de lamsbout er weer bij en vergeet niet de vleessappen ook in de pan te laten lopen. Voeg zout en peper toe en breng aan de kook. Laat ongeveer een uur zachtjes stoven met het deksel op de pan.

Snijd de wortels juliënne en maak de sinaasappelpartjes schoon. Voeg de wortel 20 minuten en de sinaasappel 10 minuten voor het einde van de kooktijd toe. Vlak voor het serveren munt naar smaak erdoor, bewaar een beetje voor de garnering. Strooi tot slot de pistachenoten en de sinaasappelsliertjes er overheen.

Lekker met witte rijst of turks brood. Voor 2 personen.

Boeken: een goede man slaat soms zijn vrouw

Boeken: Joris Luyendijk - Een goede man slaat soms zijn vrouw

Het is eind jaren '90 verschenen maar nog steeds actueel. Naar aanleiding van zijn nieuwe boek Het zijn net mensen, en het bericht dat hij Zomergasten gaat presenteren, trok ik dit boek maar eens uit de kast.

Joris Luyendijk studeert een jaar in Caïro en vertelt over het leven daar. Het gaat vooral over de blik waarmee wij naar de Arabische landen kijken, en andersom.

Luyendijk voert discussies met zijn vrienden over allerlei onderwerpen en brengt duidelijk naar voren dat wij net zo bevooroordeeld kunnen denken over Moslims als zij over ons. En dat is nou juist wat we niet moeten doen. Discussies over hoofddoekjes, over maagd zijn en blijven, trouwen, fundamentalisme, of niet-moslims allemaal naar de hel gaan. Luyendijk schrijft met een licht ironische ondertoon, waardoor ik af en toe hardop moest lachen tijdens het lezen.

Dit boek is zeker de moeite waard. Het biedt een kijkje achter de schermen van Egypte en laat je met een andere blik naar het Westerse leven kijken.

Bakken: aardbeientaart met amandelcrème

Bakken: aardbeientaart met amandelcrème

Deze taart staat in de laatste Elle eten (nummer 3 2006)
als variatie op de Amandel-perentaart van pagina 79. En omdat de aardbeien in de aanbieding waren, was de keus niet moeilijk. Ik denk dat je in de peer-variant wat meer eenheid in je taart krijgt omdat de peren daar in de amandelcrème in de oven gaan. Aardbeien leg je er pas na het bakken los bovenop en die schuiven er dus ook gemakkelijk weer vanaf.
Verder is in mijn variant de amandelcrème een beetje compact, ik zou het eerder amandelspijs achtig noemen. Maar dat kan aan mijn bereiding liggen.

Nodig:
Bodem:
250 gram bloem
150 gram zachte boter in blokjes
1 el koude melk
1 ei
1/2 tl poedersuiker

Amandelcrème:
150 gr gesmolten boter
150 gr tot poeder gemalen amandelen
150 gr suiker
2 eieren
2 el rum
2 el bloem
1/2 citroen
500 gr aardbeien

en natuurlijk een taartvorm; zo een met een bodem die los in de rand zit (vlaaivorm). Niet veel groter dan 24 cm van diameter.

Werkwijze:

Bodem:
meng bloem, zachte boter, ei, suiker en zout door elkaar. Niet te lang kneden. Als het een samenhangend deeg is, meng je snel de melk erdoor. Maak er een bal van, omwikkel die met plasticfolie en leg die ongeveer een uur in de koelkast.

Verwarm de oven op 180 graden. Rol de deegbal uit tot een dunne lap en leg die in de ingevette bakvorm. Prik gaatjes in de bodem. Leg een vel bakpapier in de vorm en leg daar steunvulling op. (Je kunt daar heel decadente knikkers voor kopen in de kookwinkel maar ongekookte bonen doen het ook heel goed). Bak 10 minuten met steunvulling en daarna nog 5 minuten zonder. (Anders blijft de bodem een beetje zompig en daar houd ik niet zo van).

Amandelcrème:
Meng de gesmolten boter, amandelpoeder en suiker door elkaar. Voorzichtig, want het moet niet te massief worden. Voeg eieren, rum en bloem toe. Giet het daarna over de taartbodem.

Bak de taart in 45 minuten goudbruin. Als de taart iets is afgekoeld, bedek je hem met 500 gram schoongemaakte en gehalveerde aardbeien.