zaterdag, mei 23, 2009

Bakken: Creme Brulee raadsel

We hebben een nieuwe uitdaging: geslaagde zelfgemaakte crème brulée. Het is ons een paar jaar geleden gelukt, maar recent hebben we een beetje pech. Ja, de crème hiernaast ziet er prachtig uit, maar onder het mooie gebrande laagje bleek de crème geschift. 

De eerste keer, bij de kookclub, was de crème net soep. Ook een mooi gebrand laagje, maar met soep eronder. 

Het recept daarvan (uit à propos bistro- mijn favoriet nog wel) leerde ons om 4 eidooiers met 75 gram suiker licht en schuimig te kloppen, een vanillestokje met 1/2 liter slagroom te verwarmen en die twee met beleid door elkaar te kloppen. Dat moest vervolgens in ramequins (die mooie rode bakjes) en au bain marie 120 graden in de oven.  Resultaat: soep. 

Wat kon de oorzaak zijn? Ofwel je moet het ei-room mengsel eerst op laag vuur laten binden, zoals bij pasteis. Ofwel het water voor de au bain marie moest heet zijn.

Dus deden wij een tweede poging.  Poging twee bestond uit heet water in het bain de Marie. Hielp niks, nog steeds soep.  

Dus gooiden wij de hele handel terug in de pan, en verwarmden het in de hoop dat het zou binden. En dat gebeurde. 

Het tweede geraadpleegde kookboek vertelde ons dat de oven op 200 graden moest staan. Dus dat deden we ook. Toen het geheel uit de oven kwam, zag het er prima uit. Dus rietsuiker erover en branden maar. Maar ja, bij het eten bleek de hele toestand geschift. Wat doen we verkeerd? 

Volgend weekend weer een poging.

woensdag, mei 06, 2009

Bakken: Griekse salade eigen stijl



Een van de leukste dingen van Griekenland vind ik toch het eten. Veel mensen hebben er na een paar weken wel genoeg van, voor mij kan het niet lang genoeg duren. Dus kook ik ook thuis regelmatig Grieks- of Grieks-achtig. Met de eikenbladsla die ik nog van de Kievit had, plus feta en olijven van Mabroek in Leiden, olijfolie en oregano meegenomen van Cyprus en tomaten van de exoot maakte ik deze salade. Met mijn ogen dicht was ik in Griekenland!

dinsdag, mei 05, 2009

Boeken: Doeschka Meijsing - En de liefde

Met veel plezier las ik ooit De tweede man van Doeschka Meijsing, en met iets minder plezier een paar jaar later 100% chemie. De prijswinnende roman En de liefde had ik toch maar even laten liggen. Maar nu ik het kon lenen, wilde ik het toch wel heel graag lezen. 

Het gaat -wie weet het inmiddels nog niet?-  over een vrouw die door haar geliefde (ook een vrouw) wordt verlaten, voor een man nog wel. Hierdoor gaat zij nadenken over haar leven en liefdes tot dan toe, zeker als ze daarna ook nog geveld wordt met een schedelbasisfractuur (door een betonmolen, om precies te zijn). 

Ik heb het met plezier gelezen. Ik vind Pip, de ik-figuur, op een leuke manier knorrig. Ik moet steeds een beetje lachen om die knorrigheid, terwijl het soms ook extra ellende voor haar oplevert. Ze weet het ook van zichzelf, dat helpt. En de manier waarop zij over haar liefdes nadenkt, maakt dat je door blijft lezen. Je wilt weten hoe het precies gegaan is en wat ze wel en niet had kunnen voorkomen. Bovendien raakte ik wel geboeid door haar leven. 

Symboliek en verwijzingen zijn soms een beetje over the top, dat wel. Dat Pip aan het einde letterlijk wegzwemt van haar ex-geliefde is me een beetje te veel van het goede, dat had wel iets subtieler gekund. Maar al met al was het de moeite waard, en lijkt het me ook terecht een prijswinnaar.