Boeken: Haruki Murakami - Norwegian wood

Het is het boek waarmee Murakami 20 jaar geleden zijn naam vestigde in Japan. Het boek ook waarin de jeugd uit die tijd zich zo schijnt te hebben herkend. En het boek waarin de surrealistische dingen van andere boeken van Murakami ontbreken. Dus: het wijkt af van alles wat ik van Murakami gelezen heb tot nu toe. Geen idee hoe het was in Japan in de jaren '80. En de sprekende katten of 'dingen' die zich vermommen als Johnny Walker kan ik wel waarderen.

Dus hoe zou Norwegian wood me bevallen? Heel goed, als altijd. Het is inderdaad waarschijnlijk het meest toegankelijke boek van Murakami. Het is een mooi verhaal over liefde, en alles wat daar uit voorkomt. Wat me aantrekt in deze boeken is de kennismaking met de Japanse wereld, die erg lijkt te verschillen met de mijne, en toch ook niet. Daar biedt Norwegian wood alle kans voor: je leest hoe een hoofdpersoon er blijkbaar aan gewend is dat veel mensen zelfmoord plegen. Je leest over de verschillende landschappen in Japan, over slaapzalen, studeren in Japan, over drinken, pool en seks. De onderkoelde toon waarmee Murakami sommige observaties brengt, maakt dat je regelmatig gniffelend boven je boek zit.

Maar toch miste ik de pratende schapen en onbegrijpelijke personages. Misschien moet je langs dit boek kennismaken met Murakami en daarna doorstappen naar de gekkigheid van de Opwindvogelkronieken, of Kafka op het strand. Hè ja, ik ga er nog een lezen.

Bakken: vis in bananenblad

Een leuke herinnering uit Hoi An, Vietnam: vis in bananenblad. Dit is de basis-altijd-goed versie.

Nodig: (2 personen)
2 kabeljauwfilets
2 bananenbladeren (aluminiumfolie kan ook, maar dat staat minder leuk)
4 stengels citroengras
2 tenen knoflook
5 cm verse gember
2 limoenen
2 klontjes boter
peper en zout

Werkwijze:
Spoel de filets af en bestrooi ze met zout en peper. Was de bananenbladeren (voorzichtig, ze scheuren snel). Snijd het citroengras, de knoflook en gember fijn en stamp ze nog fijner in de vijzel. Snijd één limoen in plakjes. Snijd de bananenbladeren in tweeën. Leg de bladeren kruislings over elkaar. Leg precies in het midden de helft van de plakjes limoen. Leg de vis er op en leg er de helft van het gember/citroengras/knoflookmengsel op. Knijp er een halve limoen over uit en leg een klontje boter bovenop. Vouw de bananenbladeren tot een pakketje en zet het vast met een satéprikker. Leg de pakketjes op een grillplaat (of in de oven), ca 8 minuten per kant. De bananenbladeren zullen bruin worden, maar dat geeft niet.

Boeken: Duizend schitterende zonnen

Wat een ellende overkomt de hoofdpersonen van dit boek. Het is geen literair hoogstandje, maar wel meeslepend. Het is een boek voor op de bank als je even geen zin hebt in iets moeilijks. Het leest als een trein en je zit al na twee pagina's in het verhaal. Maar wees niet in een treurige bui, want dat zal alleen maar erger worden!

Dit boek is het vervolg op De Vliegeraar, dat nu al een hele tijd steady in de toptienen staat. Dat boek heb ik niet uitgekregen dus waarom ik het vervolg kocht? En de recensies waren ook al zo ongunstig. Meestal schuif ik zulke boeken achteloos terzijde. Maar dit trok me, ik gaf het ook anderen cadeau en dat doe je niet als het je niets lijkt. En ik heb er geen spijt van, nu ik het zelf gelezen heb.

Het boek speelt in Afghanistan en vertelt het verhaal van twee vrouwen. Ze maken allebei een hoop mee in hun leven. Het geeft je een beeld van wat regime wisselingen kunnen betekenen voor het leven van gewone mensen. Dat is meteen ook de kracht van het boek. De ellende maakt je uiteindelijk een beetje murw, dat is wel zonde.

Ik heb een beetje moeite er een definitief oordeel over te vellen. Aan de ene kant vrees ik dat de wereld zo in elkaar steekt als in dit boek. Aan de andere kant komt er toch ook wel veel goed aan het einde, en dat is in het echt vast niet zo. Het leest gemakkelijk en je blijft over de mensen nadenken. Maar toch blijft het niet hangen. Waar zit dat nou in?

Boeken: De rokken van de ui

Op de Middelbare school keken we met onze leraar Duits naar Die Blechtrommel. Het was -voor een 16 jarige- een onbegrijpelijke film, maar de naam Günter Grass bleef me wel bij. Ik heb later het boek bij de film gelezen, en verder niets.

Toen ik hoorde over de autobiografie van Grass en het rumoer dat daaromheen was ontstaan, werd ik direct nieuwsgierig. Al was het maar uit dat ene boek, ik vroeg me af wat voor persoon die schrijver was. Een veelzijdig man, bleek al snel.

In De rokken van de ui vertelt Grass over zijn leven tot het moment dat hij doorbrak met Die Blechtrommel. Uiteindelijk draait die hele periode om de Tweede Wereldoorlog. Grass houdt zich sindsdien bezig met de vraag waarom hij niet vroeg. Hij was overtuigd van de Duitse eindoverwinning en stelde geen vragen over de vreemde dingen die gebeurden om die eindoverwinning veilig te stellen.
Daarnaast spelen kunst en vrouwen een grote rol in zijn leven, beide omschrijft hij als dringende behoeftes.

Het levert een indringend verhaal op van een man die zijn eigen houding in de oorlog nooit heeft kunnen verwerken. Die blij is met het leven dat hij nu leeft maar zich steeds maar weer afvraagt of hij onder die omstandigheden niet kritischer had kunnen zijn.

Boeken: Nathan Englander - Het ministerie van buitengewone zaken

Wederom een goede tip van Sander, deze roman van Nathan Englander. Zijn verhalenbundel Verlost van vreselijke verlangens heb ik ooit gelezen, en hoewel ik de inhoud totaal vergeten ben, is de goede indruk blijven hangen.

Ik had het boek meegenomen op vakantie en het kostte me aanvankelijk wat moeite om in het verhaal te komen. Wat misschien niet zo verwonderlijk is als je in Laos bent en een boek leest dat in Argentinië speelt.

Het ministerie van buitengewone zaken is zo'n boek waarvan de personages nog lang in je hoofd blijven rondspoken. Vader Kaddisj, die de hele tijd van alles verkeerd doet maar steeds met de beste bedoelingen. Moeder Lilian die ondanks dat van hem houdt, en zoon Pato die doet wat veel pubers doen, alleen op het verkeerde moment, onder Videla.

Kaddisj is de zoon van een Joodse hoer en heeft daar vrede mee. Veel andere Joodse Argentijnen van vergelijkbare afkomst hebben dat echter niet en vragen Kaddisj om om het afgescheiden gedeelte van de Joodse begraafplaats (daar waar de verdorvenen liggen) hun achternaam van de steen te hakken. Met het nieuwe regime zijn ze liever van onbesproken gedrag. De scenes waarin Kaddisj al dan niet met Pato op de begraafplaats is, blijven je bij, net zoals de manier waarop hij zich door opdrachtgevers in de luren laat leggen.

Als zoon Pato uiteindelijk verdwijnt, beschrijft Englander in Kaddisj en Lilian mooi hoe verschillend twee ouders daarmee om kunnen gaan. Kaddisj is er van overtuigd dat Pato dood is, Lilian dat hij leeft. Aan het einde van het boek is dat nog niet opgelost, reden te meer om er over na te blijven denken.

Ik zou nog lang door kunnen schrijven over memorabele momenten in het boek, zoals de neusoperaties van Kaddisj en Lilian, en de ontmoeting met de navigator, en het wachten bij het ministerie van buitengewone zaken. Hoewel het aan het begin niet zo toegankelijk was, bleek het een boek waarvan ik over een paar jaar de inhoud niet vergeten zal zijn!