De kleine vreemdeling gaat over een spookhuis op het Engelse platteland. Een familie woont in een huis dat bol staat van de vergane glorie. In het afbrokkelende stucwerk, de afgesloten kamers, maar ook in de kijk op de wereld van deze familie. Hun positie als mensen uit de hogere klasse staat net zozeer op instorten als het huis. Ze gaan denken dat het huis bezeten is, dat er een geest rondwaart, en door dit geloof wordt het allemaal steeds erger.
Het spookachtige van het huis is heel goed beschreven, zelfs mijn nuchtere geest moest eraan geloven. Het was niet zo'n goed idee om dit vlak voor het slapengaan te lezen.
Sterk vond ik het vertelperspectief: het verhaal wordt verteld door een jonge, wat naieve arts die eigenlijk bij toeval bij de familie betrokken raakt. Hij gelooft niet in het spook en probeert dat rationeel te houden, maar laat zich tegelijk meeslepen door een soort bewondering voor deze hogere klasse.
Het boek is een aardige aansluiting bij het genre van de gothic novel. Je moet er wel van houden, maar ik vond het op een prettige manier meeslepend.
