Bakken: Portugese custard taartjes

In Belem in Portugal (vlakbij Lissabon) aten wij een paar jaar geleden deze goddelijke custard taartjes. Ze werden daar op grote bladen, heel heet, naar binnen gedragen en daar meteen door de klanten opgegeten. We hebben daar in Nederland nog lang van gedroomd, en hebben een tijd moeten zoeken naar het juiste recept. Met een beetje van mezelf en een beetje uit allerlei kookboeken is er dan nu een variant die er behoorlijk op lijkt:

Nodig:
Muffinvorm met 6 vakjes
6 plakjes bladerdeeg
2 vanillestokjes (of één heel goede als je die kunt krijgen)
250 ml slagroom
4 eidooiers
6 el suiker
1 el bloem
boter om de vorm in te vetten
poedersuiker en kaneel

Werkwijze:
Oven voorverwarmen op 225 graden. Muffinvorm invetten.

Laat het bladerdeeg ontdooien en bekleed alle uitsparingen met een blad bladerdeeg. Snijd de randjes af.

Snijd het vanillestokje open (in de lengte) en doe het in een pan samen met de slagroom. Verwarm de slagroom tot hij kookt. Haal dan het stokje er uit en schraap met een scherp mesje het merg er uit. Meng dat weer door de slagroom.

Roer de eidooiers door de bloem en suiker. Voeg er een paar eetlepels van het hete slagroommengsel aan toe. Goed roeren. Doe nu het ei-suiker mengsel bij de rest van het slagroommengsel in de pan. Roeren en het mengsel iets laten binden (het moet iets dikker worden). Laat het niet koken.

Giet het mengsel in de muffinvormpjes, tot op de rand. Zet 10 minuten in de oven. Je ziet dat de vulling snel rijst en kleurt, dus let goed op de tijd. Haal de taartjes uit de vorm en laat ze 10 minten afkoelen. Bestrooi met poedersuiker en kaneel en serveer direct, nu ze nog warm zijn.

Niet goed voor de lijn, wel heel lekker!

Bakken: quiche met kabeljauw

Nodig:
5 plakjes bladerdeeg
Bloem om je werkvlak mee te bestuiven
400 gram kabeljauw (of pangasius of tilapia)
1 rode peper, zaadjes en zaadlijsten verwijderd
Geraspte schil van ½ sinaasappel
2 eetlepels olijfolie
2 theelepels Italiaanse kruiden
2 tenen knoflook, fijngehakt
100 gram gruyère, geraspt
3 eieren
125 ml slagroom

Springvorm

Werkwijze
Meng de vis met de rode peper, knoflook, kruiden, sinaasappelschil en olijfolie. Laat ongeveer 45 minuten marineren.

Verwarm de oven voor op 200 graden.

Laat de plakjes bladerdeeg ontdooien, leg ze bovenop elkaar op een met bloem bestoven werkblad en rol er met de deegroller een grote lap van die in je springvorm past. Vet de springvorm in met boter en vouw de deeglap er in.

Meng de eieren met de slagroom, goed kloppen. Voeg de gruyère toe. Doe het eimengsel in de springvorm. Verdeel de vis over het mengsel.

Zet een half uur in de oven en eet smakelijk!

Boeken: Scarlet Thomas - The end of mr Y

The end of mr Y werd me -met enige aarzeling- aangeraden door Sander. Hij wist niet
helemaal zeker of het iets voor mij zou zijn, maar raadde het in ieder geval wel aan.

De flaptekst trok me wel, dus ik nam het mee op vakantie naar Marokko.

Het boek ziet er alleen al heel mooi uit: de randen van de bladzijden zijn zwart en dat geeft een interessante aanblik. Ik ben er alleen bij het lezen niet achter gekomen waarom dat nou zo is.

Het gaat over een promovenda die een merkwaardig boek in handen krijgt. Het is een boek waarvan gezegd wordt dat er een vloek op rust. Langzaam kom je er achter waar die vloek in zit, en kom je te weten wat er met vorige eigenaren gebeurde. Het is heel spannend, en het sleurt je beslist mee. Omdat het soms ook behoorlijk spooky is, droomde ik er wel van. Ik las het daarna maar niet meer vlak voor het slapengaan.

Het is niet echt een gemakkelijk boek. Er komen veel gedachtenexperimenten en filosofische benaderingen in voor, en die zijn niet allemaal even gemakkelijk te volgen. Ook begint ieder nieuw deel met een motto, maar een paar regeltjes, maar af en toe wist ik echt niet wat er stond.

Al met al vond ik het zeker meeslepend, en ook een bijzonder boek. Juist door die gedachtenexperimenten wordt het anders dan andere gothic novel achtige boeken.

Boeken: Bas Haring - Voor een echt succesvol leven

Wat is dit nu? Een managementboek?

Nee, het is Bas Haring die zich afvraagt wanneer iemands leven echt succesvol is. Is dat alleen maar als je dingen doet die goed voor je zijn? Is dat als je wint? Als je kinderen hebt? En wat nu als je dingen doet die niet goed voor jou zijn, maar bijvoorbeeld wel een ander doel dienen? Kun je een succesvol leven hebben als je geen kinderen hebt?

Het is een leuk thema dat Haring aansnijdt, en door zijn soepele schrijfstijl houdt hij je gemakkelijk bij de les. Hij geeft veel en goede voorbeelden, maakt zo nu en dan een zijsprong maar brengt je altijd weer terug op de goede weg. Het leest lekker en het is zeker vermakelijk.

En toch overtuigt het mij niet echt. Ik voel namelijk zijn probleem niet aan. Ik kan me niet voorstellen dat je op een sportveld staat en dat het je niet uitmaakt of je wint. Ik vind het gevoel om iets bereikt te hebben geweldig. Ik doe ook wel eens dingen die niet goed voor me zijn. Ik vind het ook rot voor een eendje dat het zo vermagert als het eieren uitbroedt. Maar ik ben te lui om me daar zorgen over te maken...

Boeken: Theo Thijssen - Het grijze kind

Na het lezen van De gelukkige klas besprak ik dit boek met mijn collega`s. Ik was er erg enthousiast over en wilde wel meer van Thijssen lezen. Eén van mijn collega´s bleek een groot fan van Theo Thijssen en vond Het grijze kind zijn beste boek. Ik mocht het lenen om te bepalen wat ik er zelf van vond.

Het grijze kind is uitgekomen in 1927. Het geeft de blik weer van een kind op de wereld waarin het opgroeit. Omdat het kind de geest heeft van een oude man (en zich dingen ´uit een vorig leven´ herinnert) kijkt het met een bijzondere blik naar de wereld om hem heen. Hij doorziet het misplaatste standbesef van zijn familie. Van een familie die zich meer voelt dan ze is. Af en toe moet je een beetje aan Hyacinth Bucket denken, ook al kon Thijssen dat niet weten.

Want vanwege zijn levenservaring ziet hij wat er allemaal omgaat. Bijvoorbeeld dat er over hem opschept wordt om hem beter te laten lijken. Bijvoorbeeld dat men voorwendt dat het huwelijk dat zijn zuster sluit een goede deal is. In werkelijkheid is de schoonfamilie niet eens rijk genoeg om met een geslaagd huwelijkscadeau te komen. Het grijze kind beziet en overweegt dit alles, en geeft commentaar op wat het ziet.

Het is inderdaad weer een mooi boek, met net zulke tijdloze observaties van de wereld als in De gelukkige klas. Op naar het volgende boek.

Bakken: pizza

Soms blijk je met iets eenvoudigs als kant en klaar pizzadeeg met bijgesloten potje tomatensaus een verrassend lekkere lunch te kunnen maken. (Wel voor twee personen want de pizza op de foto is inderdaad zo groot als hij lijkt, past net in het bakblik.)
Ik was een dagje ziek thuis en wilde niet te veel moeite doen voor mijn lunch. En zie hier het resultaat.

Heel gemakkelijk:

Nodig:
1 pakje pizzadeeg en tomaten saus (AH eigen merk, stond bij de Danerolle etc.)
1 zakje pastakaas
1 bol mozzarella
gorgonzola
ansjovis

Werkwijze:
Rol de deeglap uit over een bakblik bekleed met bakpapier. Spreid er de tomatensaus overheen. Bedek de hele pizza met pastakaas en verdeel daar plakken mozzarella en gorgonzola overheen. Spoel de ansjovisjes af onder de kraan en verdeel ze over de pizza. 15 minuten op 200 graden in de oven.
De bodem is zacht, niet krokant, maar wel heel lekker.

Boeken: Michael Chabon – de wonderbaarlijke avonturen van Kavalier en Clay

Michael Chabon wordt regelmatig genoemd als een van de grote aanstormende schrijvers uit Amerika. Onlangs verscheen De Jiddische politiebond, dat ik graag wil lezen. Maar de roman waarmee Chabon zijn naam vestigde had ik nog niet gelezen, dus het leek me het beste daar maar mee te beginnen. Ik weet nog dat ik De wonderbaarlijke avonturen van Kavalier en Clay toen het nieuw was liet liggen, ik dacht dat het over strips ging en dat trok me niet zo. Maar alle goede verwijzingen trokken me toch over de streep, en gelukkig maar.

Het boek wordt niet voor niets zo geprezen. Het gaat over twee neven, Joseph (Joe) Kavalier en Sam Clay. Over hun leven, de dilemma’s waar ze voor komen te staan. Hun dilemma’s zijn heel verschillend. Joe is uit Praag naar Amerika gevlucht als Hitler oprukt in Europa, maar zijn familie is nog daar en gaat veel ellende tegemoet. Sam valt op mannen, maar dat is niet echt geaccepteerd in de samenleving in die tijd. En dat is nog lang niet alles wat ze tegenkomen. Samen zijn ze succesvol als stripmakers, als Kavalier & Clay.

Sam verzint de verhalen, Joe tekent de plaatjes en zo maken ze succesvolle strips. Waar hun bazen vreselijk veel geld aan verdienen en zij een beetje. Chabon verwijst een beetje semi-wetenschappelijk naar allerlei bronnen over dit duo, dat geeft leuke accenten in het verhaal.

Er gebeuren zo veel dingen, en je blijft er zo over nadenken, dat dit een boek is dat je niet te lang laat liggen. Het moet uit, ondanks het feit dat het behoorlijk dik is en in de goedkope editie van 7,50 érg kleine lettertjes heeft.

Aan het einde was ik helemaal geroerd, en dat overkomt me niet vaak bij boeken.

Bakken: risotto met venkel

Ik ben dol op risotto, hoewel het soms best een beetje bewerkelijk is. Je moet er in ieder geval geduld voor hebben. Maar het kan soms na een drukke werkdag best ontspannend zijn om een half uurtje in een pan te roeren!

Deze risotto is vooral erg lekker omdat de venkel en de marsala heel lekker bij elkaar smaken. Het was een experimentje, maar zeker voor herhaling vatbaar.

(voor 2 personen)

Nodig:

175 gram arboriorijst

1/2 ui, in plakken

5 plakken ontbijtspek of pancetta

2 venkelknollen, in ringen gesneden

50 gram parmezaan

een scheutje Marsala (hoeft niet per se maar is wel erg lekker)

1,5 liter groentebouillon (ik had Italiaanse porcini bouillonblokjes)

Werkwijze:

Verhit wat olijfolie in een pan met een dikke bodem. Bak er het ontbijtspek in tot het knapperig is. Laat uitlekken op keukenpapier. Doe een beetje boter in de pan en bak de ui en de venkel een minuut of 5. Doe er de rijst bij en laat de rijst eventjes meebakken. Voeg nu lepel voor lepel de bouillon toe, en blijf roeren.

Dan wordt het lastiger: als de rijst al een beetje zacht is (proeven!) maar binnenin nog wel bite heeft, zet je het vuur uit. Doe de parmezaan erbij, het spek, een klontje boter en de Marsala en roer nog een keer goed door. Laat nu de pan 10 minuten staan.

Serveer met nog een beetje parmezaan.

Boeken: Ian mc Ewan - Aan Chesil beach

Het is een beetje veel Boeken en wat weinig Bakken momenteel, excuus. Ik heb even niet zo'n gelukkige hand van fotograferen, en dat levert allerlei onscherpe foto's op. En zo kan ik de heerlijke Vietnamese curry van vorige week dus nog niet delen :-(

Maar goed, boeken zijn er volop. Zo kreeg ik laatst de nieuwe McEwan cadeau, dat was al een klein feestje op zich. Aan Chesil beach gaat over de avond voorafgaand aan de huwelijksnacht van een jong stel, net voor de seksuele revolutie. Het vertelt in het klein wat een groot leed er kan ontstaan als je bepaalde dingen niet durft uit te spreken. Je gaat van alles over elkaar denken, interpreteert allerlei signalen, maar misschien wel op de verkeerde manier.

En zo loopt, om een reden die je je nu niet meer op die manier kunt voorstellen alles in de soep. Arme Florence, arme Edward. Ze waren al zo verschillend, en nu dit nog.

Het is beslist minder sterk dan mijn favorieten Boetekleed en Zaterdag, maar toch. Wat een goede schrijver is Ian McEwan. Al na drie regels sleept hij je mee, en voor je gevoel een paar minuten later, sla je met een zucht het boek dicht.

Boeken: Primo Levi - het respijt

Primo Levi is zo'n magische naam uit de literatuur. Van wie je weet dat hij indrukwekkende boeken over de jodenvervolging heeft geschreven. In mijn 'zoek naar klassiekers' bui kocht ik ook Het Respijt.

Het was een heel indrukwekkend boek. Ik had me nooit gerealiseerd hoe de overlevenden van de concentratiekampen uiteindelijk weer thuis zijn gekomen. Ze waren overal over Europa verspreid, zonder papieren, verzwakt door alle ellende. En hoe kom je dan uiteindelijk weer thuis?


Levi vertelt in dit boek hoe hij via lange omzwervingen per trein door Rusland uiteindelijk weer in Italië kwam. Onderweg beleeft hij de gekste dingen met bijzondere personages. In de trein die door Rusland rijdt met onduidelijke bestemming zit een bonte verzameling mensen, gewone mensen, maar ook ware charlatans, handelaars en zwendelaars.


Enerzijds was die lange omzwerving natuurlijk vreselijk, omdat je naar huis wilt. Maar aan de andere kant biedt het ook respijt. Respijt van de thuiskomst, van het weerzien met familie, er achter komen wie er nog leven, en al je verhalen moeten vertellen.

Bakken: aziatische salade met mango

Nog een goede tip uit het kookboek van Friends:

(4 personen)


Ingrediënten:
Salade
2 mango’s, niet te rijp, in reepjes
½ chinese kool, gemiddeld formaat, in reepjes
1 rode peper, fijngesneden
1 komkommer, geschild, zaadjes verwijderd, in reepjes
½ rode ui, in reepjes
2 el Thais basilicum
2 el zwarte en witte sesamzaadjes

Dressing
250 gram Thaise zoete chilisaus
1 el vissaus
1 el sesamolie
1 el limoensap

Werkwijze:
Heel eenvoudig: meng de ingrediënten voor de salade door elkaar. Hoe kleiner je alles snijdt, hoe aziatischer het er uit ziet. (Dat is niet mijn sterkste punt, helaas). Meng vervolgens de ingrediënten voor de dressing en giet die over de salade. Goed mengen.

Boeken: Maggie O'Farrel: Het verdwenen leven van Esme Lennox

De mooiste boeken zijn vaak die waarin niet alles wordt uitgesproken. Het verdwenen leven van Esme Lennox is er zo één. Van de geschiedenis wordt van alles verteld, uit diverse perspectieven. Maar welke puzzelstukjes passen aan elkaar en welke niet? Is de terugblik van Esme correct? En wat is er waar van de door Alzheimer verstoorde herinneringen van Kitty?

Iris Lockhart wordt op een dag gebeld door een psychiatrische inrichting, met een bericht dat haar oudtante Esme Lennox zal worden ontslagen uit deze inrichting. Maar Iris weet helemaal niet dat Esme bestaat. Ze blijkt een zus van haar oma te zijn, die lang geleden in een inrichting is opgesloten. Maar is Esme gek, of was ze vooral lastig? En wat was de rol van haar zus Kitty?

Je moet als lezer de eindjes aan elkaar knopen. Dat is niet bijster moeilijk, maar wel intrigerend. Want bij zo'n soort verhaal wil je ook de details weten, en je wilt ook weten wat er daarna gebeurt. Hoe het verder gaat. En omdat dat er niet instaat, blijft het boek in je hoofd zitten.

Het is geen moeilijk boek, maar het blijft je wel bij. En het bleek heel geschikt om te lezen bij het surveilleren bij een intelligentietest; als je na iedere pagina even opkijkt, blijf je toch in het verhaal zitten. Op vier pagina's na kreeg ik het uit, en die waren in de trein terug gauw gelezen.

Boeken: Theo Thijssen - de gelukkige klas

Theo Thijssen is zo'n schrijver van wie ik altijd al eens iets hebt willen lezen. Wat ik dus nog nooit gedaan had. Ik heb altijd periodes met een voorkeur voor bepaalde boeken, en momenteel is dat oudere literatuur. Dus las ik eerst al Gogol en kocht vervolgens zowel een boek van Theo Thijssen als een van Primo Levi. Die tweede heb ik nog niet uit, dus nader bericht volgt.

Thijssen schrijft een dagboek van een onderwijzer in de jaren '20 van de vorige eeuw. Hij (meester Staal) werkt op een eenvoudige buurtschool met enorme klassen. Eén klas blijft meerdere jaren bij dezelfde meester. De leerlingen die Thijssen beschrijft komen echt tot leven, je ziet ze voor je. Ook de overwegingen van de meester zelf zijn mooi, welke trucs hij aanwendt om de klas stil te houden, hoe blij hij kan zijn als nieuwe stof snel beklijft. En hoe hij meeleeft met een wat schuchtere leerling, een leerling met een bochel, en een meisje dat zich aan haar afkomst onttrekt.

En gemopper op bureaucratie is ook van alle tijden: de reacties van Staal en zijn collega's op een schrift waarin ze de voortgang moeten bijhouden is erg herkenbaar. Of het ontzag voor de inspecteur, en tegelijkertijd de wrevel over zijn regeltjes.

Tijdloos, dit boek, zeker in deze uitgave met moderne spelling. Weliswaar schreef ik op de lagere school niet op een lei, en droeg ik ook geen boezelaar, maar verder deed het me wel erg daaraan denken.

Bakken: appeltaart

Aan een lekkere appeltaart mankeert niks,
en iedereen heeft wel een favoriet. Kleine stukjes appel, veel amandelspijs, wel of geen rozijnen, ga zo maar door. Ikzelf heb voorkeur voor een dunne korst bijvoorbeeld. In de Elle eten van deze maand staat een appeltaartenspecial, en eentje trok direct mijn aandacht: de rozentaart met appels.

Je kunt op de foto zien dat die rozen bij mij alleen met een vergrootglas zijn te ontdekken, maar lèkker dat die taart was!

Het recept komt van iemand die een winkel heeft die HAA...gebak heet. Daar moet ik maar gauw eens heen.

Nodig:
(voor het deeg)
400 gram bloem
1 zakje + 2l bakpoeder
200 g kwark
1 ei
6 el melk
8 el olie
100 g suiker
1 zakje vanillesuiker
mespunt zout

(voor de vulling)
75 gr rozijnen
100 ml rum
100 gr boter
100 gr suiker
1/2 el kaneel
50 gr geschaafde amandelen
500 gr jonagold, in stukjes (niet te groot want dat rolt zo rot, zie verderop)
250 ml melk
bloem om te bestuiven

En ook nog een ronde ingevette taartvorm, met bloem bestoven.

Werkwijze:
Week de rozijnen een uur in de rum en bewaar de rum daarna.
Verwarm de oven op 175 gr.
Meng de ingrediënten voor het deeg. Rol uit op een met bloem bestoven oppervlak tot een lap van ca 35 x 45 cm. (Dat was hij bij mij vast niet, maar min of meer vierkant is ook heel ok.) Zorg dat hij ook weer niet te dun wordt want anders heb je weer nadeel bij het rollen. Smelt 50 gr boter en bestrijk het deeg ermee.

Verdeel er de suiker, kaneel, amandelen, appels en uitgelekte rozijnen over het deeg. Rol de plak deeg voorzichtig op. Af en toe plakt hij een beetje aan je werkblad maar dan krijg je hem met een spatel of zo iets wel weer los. Voorzichtig dat hij niet scheurt.
Snijd de rol in 6 plakken van gelijke dikte. Zet ze rechtop (dus met het snijvlak naar boven) in de bakvorm, niet te dicht bij elkaar. Zet de taart 15-20 min in de oven.

Smelt intussen de rest van de boter en meng er de melk en rum door. Haal de taart uit de oven, schenk de helft van dit mengsel erover en bak nog 15-20 minuten tot de taart goudbruin en gaar is. Sprenkel de rest van het melkmengsel er overheen en laat afkoelen.

Boeken: Gogol - spookverhalen

Heksen, tovenaars en de duivel bevolken de verhalen in dit boekje. Dappere kozakken trekken ten strijde, redden arme meisjeszielen en verslaan de duivel. Dit alles tegen een achtergrond van de Oekraïne, met snelle paarden, meelballetjes, stoere kozakken (alweer), prachtige landschappen en schamele hutjes.

Je moet af en toe even wennen aan de terminologie (wat is een kozak precies? en wat een honderman?) maar de sfeer trekt je direct mee het boek in. Het boek is uit de 19e eeuw, maar eigenlijk merk je daar niet zo veel van. Er wordt natuurlijk niet gesproken over laptops maar juist het vervoer per paard en de hutjes en houtvuren passen heel goed bij de spookachtige sfeer. Als je uit het boek opkijkt, kijk je even verward om je heen naar je vertrouwde omgeving zonder wodka en duivels!

Salade met gegrilde groenten en sesamzaad

Eén van de allerleukste dingen van mijn biologische groentenpakket is dat je af en toe ‘ineens’ dingen als een aubergine in huis hebt. Nou is dat op zich niet zo bijzonder. Maar nu is hij af en toe ineens ‘over’ en bedenk je dat je hem gauw op moet eten voordat hij verschrompelt. Ik ben dol op gegrilde groenten dus verzin allerlei salades, any excuse will do. Dus:

Nodig:
1 aubergine
1 rode paprika
2 tomaten
1 teen knoflook
Olijfolie
Sesamzaad (geroosterd in een droge koekenpan)
Pijnboombitten (ook geroosterd)
Sap van één citroen
Platte peterselie

Werkwijze:
Snijd de aubergine en paprika in repen en doe ze in een schaal. Giet er een flinke scheut olijfolie overheen en pers de teen knoflook er over uit. Knijp vervolgens de citroen er over uit. Meng alles goed door elkaar.
Verhit de grillplaat. Grill de groenten. Doe de gegrilde groenten in een schaal. Snijd de tomaten in partjes. Om ervoor te zorgen dat de salade niet te nat wordt, kun je het beste de zaadjes er uit halen.
Meng de gegrilde groenten met de tomaat, pijnboompitten, sesamzaadjes en nog een scheut olijfolie. Garneer met de peterselie en serveer.

Bakken: bosbessenmuffins

Hmmm lekker, muffins. Het is altijd een kunst
om ze mooi zacht te krijgen en toch niet droog. Sour cream en een beetje olie gebruiken leverde bij mij een heel mooi resultaat op.

Je moet ze alleen niet te lang laten staan, want door de bosbessen kunnen ze van binnenuit gaan schimmelen en dat is geen fijne verrassing als je een hap neemt!

Nodig:
270 gram bloem
zakje bakpoeder
160 gram witte basterdsuiker
250 gram sour cream
2 eieren
2 el rasp van citroenschil
80 ml plantaardige olie
180 gram bosbessen

Werkwijze:
Zeef bakpoeder en bloem en meng ze goed. Klop in een andere kom de zure room, eieren, citroenschil, suiker en olie tot een geheel. Roer dit door de bloem/bakpoeder (losjes, je moet voorzichtig zijn en steeds zo min mogelijk lucht uit het deeg verwijderen).
Voeg de bessen toe en meng nogmaals heel voorzichtig. Vul hiermee ca 12 vormpjes of kleine soufflébakjes. Doe 20 minuten in een voorverwarmde oven op 180 graden. Test met een satéprikker of de muffins gaar zijn: als hij er droog uitkomt is de muffin gaar.

Boeken: Harry Potter and the deathly hallows

Inmiddels is het een beetje een ambivalent gevoel of je nog een stukje wilt schrijven over de laatste Harry Potter. Toen ik -ook niet als trendsetter, maar wel een tijdje geleden- de eerste delen las, was het nog erg leuk. Maar al dat gedoe met om 12 uur 's nachts voor de deur te gaan liggen gaat me een beetje te ver.

Maar de volgende dag lagen er ook nog grote stapels boeken en kocht ik er natuurlijk één, want ik was erg benieuwd.

Het was wel even een klus om er weer in te komen. Ik had het voorgaande deel ook gelezen toen hij net verschenen was, en was de draad goed kwijt. Daarnaast duurde het even voordat ik gegrepen was door het verhaal. Maar het werd uiteindelijk erg spannend en alle eerder uitgezette lijntjes komen bij elkaar.

Wat alleen een enorme afknapper was, was de epiloog. Waarom heeft Rowling die er aan toegevoegd? Als mogelijkheid om nieuwe personages te introduceren voor een vervolgserie? Bah, klef.

Bakken: kip met mango en cashewnoten

In Cambodja aten we in het restaurant van een mooi initiatief om straatkinderen te helpen: Friends. Het is niet alleen een goed initiatief, het eten is ook nog eens heel lekker. Niet enorm Cambodjaans, het meeste niet althans, maar wel lekker. Gelukkig verkochten ze ook een kookboek.
Zeer geslaagd en lekker makkelijk is de kip met cashewnoten:

Nodig: (4 personen)
2 el arachideolie
2 tenen knoflook
600 gram kipfilet, in blokjes
2 el chinese rijstwijn
2 el oestersaus
1 tl maizena
1,5 kop kippenbouillon (ik weet ook niet hoe veel dat precies is, maar als je een reguliere mok voor driekwart vult moet het genoeg zijn. Op de foto zie je dat ik een beetje uitgeschoten was met de bouillon; de kip kon lekker zwemmen.)
1 tl suiker
2 onrijpe mango’s, in repen (en je zult zien dat je ze niet kunt vinden nu je ze nodig hebt…)
100 gram ongezouten cashewnoten
Zout en peper om op smaak te brengen
Bosui

Werkwijze:
Verhit de olie in een wok. Voeg de knoflook toe en bak tot die begint te geuren. Voeg de kip toe. Bak twee minuten en voeg de rijstwijn en oestersaus toe. Meng de maizena met de kippenbouillon en doe in de wok. Goed roeren en een deel van het vocht laten verdampen. Voeg suiker, mango, cashewnoten, zout en peper toe. Garneer met de bosui en serveer.

Boeken: Haruki Murakami - Norwegian wood

Het is het boek waarmee Murakami 20 jaar geleden zijn naam vestigde in Japan. Het boek ook waarin de jeugd uit die tijd zich zo schijnt te hebben herkend. En het boek waarin de surrealistische dingen van andere boeken van Murakami ontbreken. Dus: het wijkt af van alles wat ik van Murakami gelezen heb tot nu toe. Geen idee hoe het was in Japan in de jaren '80. En de sprekende katten of 'dingen' die zich vermommen als Johnny Walker kan ik wel waarderen.

Dus hoe zou Norwegian wood me bevallen? Heel goed, als altijd. Het is inderdaad waarschijnlijk het meest toegankelijke boek van Murakami. Het is een mooi verhaal over liefde, en alles wat daar uit voorkomt. Wat me aantrekt in deze boeken is de kennismaking met de Japanse wereld, die erg lijkt te verschillen met de mijne, en toch ook niet. Daar biedt Norwegian wood alle kans voor: je leest hoe een hoofdpersoon er blijkbaar aan gewend is dat veel mensen zelfmoord plegen. Je leest over de verschillende landschappen in Japan, over slaapzalen, studeren in Japan, over drinken, pool en seks. De onderkoelde toon waarmee Murakami sommige observaties brengt, maakt dat je regelmatig gniffelend boven je boek zit.

Maar toch miste ik de pratende schapen en onbegrijpelijke personages. Misschien moet je langs dit boek kennismaken met Murakami en daarna doorstappen naar de gekkigheid van de Opwindvogelkronieken, of Kafka op het strand. Hè ja, ik ga er nog een lezen.

Bakken: vis in bananenblad

Een leuke herinnering uit Hoi An, Vietnam: vis in bananenblad. Dit is de basis-altijd-goed versie.

Nodig: (2 personen)
2 kabeljauwfilets
2 bananenbladeren (aluminiumfolie kan ook, maar dat staat minder leuk)
4 stengels citroengras
2 tenen knoflook
5 cm verse gember
2 limoenen
2 klontjes boter
peper en zout

Werkwijze:
Spoel de filets af en bestrooi ze met zout en peper. Was de bananenbladeren (voorzichtig, ze scheuren snel). Snijd het citroengras, de knoflook en gember fijn en stamp ze nog fijner in de vijzel. Snijd één limoen in plakjes. Snijd de bananenbladeren in tweeën. Leg de bladeren kruislings over elkaar. Leg precies in het midden de helft van de plakjes limoen. Leg de vis er op en leg er de helft van het gember/citroengras/knoflookmengsel op. Knijp er een halve limoen over uit en leg een klontje boter bovenop. Vouw de bananenbladeren tot een pakketje en zet het vast met een satéprikker. Leg de pakketjes op een grillplaat (of in de oven), ca 8 minuten per kant. De bananenbladeren zullen bruin worden, maar dat geeft niet.

Boeken: Duizend schitterende zonnen

Wat een ellende overkomt de hoofdpersonen van dit boek. Het is geen literair hoogstandje, maar wel meeslepend. Het is een boek voor op de bank als je even geen zin hebt in iets moeilijks. Het leest als een trein en je zit al na twee pagina's in het verhaal. Maar wees niet in een treurige bui, want dat zal alleen maar erger worden!

Dit boek is het vervolg op De Vliegeraar, dat nu al een hele tijd steady in de toptienen staat. Dat boek heb ik niet uitgekregen dus waarom ik het vervolg kocht? En de recensies waren ook al zo ongunstig. Meestal schuif ik zulke boeken achteloos terzijde. Maar dit trok me, ik gaf het ook anderen cadeau en dat doe je niet als het je niets lijkt. En ik heb er geen spijt van, nu ik het zelf gelezen heb.

Het boek speelt in Afghanistan en vertelt het verhaal van twee vrouwen. Ze maken allebei een hoop mee in hun leven. Het geeft je een beeld van wat regime wisselingen kunnen betekenen voor het leven van gewone mensen. Dat is meteen ook de kracht van het boek. De ellende maakt je uiteindelijk een beetje murw, dat is wel zonde.

Ik heb een beetje moeite er een definitief oordeel over te vellen. Aan de ene kant vrees ik dat de wereld zo in elkaar steekt als in dit boek. Aan de andere kant komt er toch ook wel veel goed aan het einde, en dat is in het echt vast niet zo. Het leest gemakkelijk en je blijft over de mensen nadenken. Maar toch blijft het niet hangen. Waar zit dat nou in?

Boeken: De rokken van de ui

Op de Middelbare school keken we met onze leraar Duits naar Die Blechtrommel. Het was -voor een 16 jarige- een onbegrijpelijke film, maar de naam Günter Grass bleef me wel bij. Ik heb later het boek bij de film gelezen, en verder niets.

Toen ik hoorde over de autobiografie van Grass en het rumoer dat daaromheen was ontstaan, werd ik direct nieuwsgierig. Al was het maar uit dat ene boek, ik vroeg me af wat voor persoon die schrijver was. Een veelzijdig man, bleek al snel.

In De rokken van de ui vertelt Grass over zijn leven tot het moment dat hij doorbrak met Die Blechtrommel. Uiteindelijk draait die hele periode om de Tweede Wereldoorlog. Grass houdt zich sindsdien bezig met de vraag waarom hij niet vroeg. Hij was overtuigd van de Duitse eindoverwinning en stelde geen vragen over de vreemde dingen die gebeurden om die eindoverwinning veilig te stellen.
Daarnaast spelen kunst en vrouwen een grote rol in zijn leven, beide omschrijft hij als dringende behoeftes.

Het levert een indringend verhaal op van een man die zijn eigen houding in de oorlog nooit heeft kunnen verwerken. Die blij is met het leven dat hij nu leeft maar zich steeds maar weer afvraagt of hij onder die omstandigheden niet kritischer had kunnen zijn.

Boeken: Nathan Englander - Het ministerie van buitengewone zaken

Wederom een goede tip van Sander, deze roman van Nathan Englander. Zijn verhalenbundel Verlost van vreselijke verlangens heb ik ooit gelezen, en hoewel ik de inhoud totaal vergeten ben, is de goede indruk blijven hangen.

Ik had het boek meegenomen op vakantie en het kostte me aanvankelijk wat moeite om in het verhaal te komen. Wat misschien niet zo verwonderlijk is als je in Laos bent en een boek leest dat in Argentinië speelt.

Het ministerie van buitengewone zaken is zo'n boek waarvan de personages nog lang in je hoofd blijven rondspoken. Vader Kaddisj, die de hele tijd van alles verkeerd doet maar steeds met de beste bedoelingen. Moeder Lilian die ondanks dat van hem houdt, en zoon Pato die doet wat veel pubers doen, alleen op het verkeerde moment, onder Videla.

Kaddisj is de zoon van een Joodse hoer en heeft daar vrede mee. Veel andere Joodse Argentijnen van vergelijkbare afkomst hebben dat echter niet en vragen Kaddisj om om het afgescheiden gedeelte van de Joodse begraafplaats (daar waar de verdorvenen liggen) hun achternaam van de steen te hakken. Met het nieuwe regime zijn ze liever van onbesproken gedrag. De scenes waarin Kaddisj al dan niet met Pato op de begraafplaats is, blijven je bij, net zoals de manier waarop hij zich door opdrachtgevers in de luren laat leggen.

Als zoon Pato uiteindelijk verdwijnt, beschrijft Englander in Kaddisj en Lilian mooi hoe verschillend twee ouders daarmee om kunnen gaan. Kaddisj is er van overtuigd dat Pato dood is, Lilian dat hij leeft. Aan het einde van het boek is dat nog niet opgelost, reden te meer om er over na te blijven denken.

Ik zou nog lang door kunnen schrijven over memorabele momenten in het boek, zoals de neusoperaties van Kaddisj en Lilian, en de ontmoeting met de navigator, en het wachten bij het ministerie van buitengewone zaken. Hoewel het aan het begin niet zo toegankelijk was, bleek het een boek waarvan ik over een paar jaar de inhoud niet vergeten zal zijn!

Crumble!

MaHa en Christel hebben er lang op moeten wachten, maar daar is 'ie dan: het recept voor kruimeldeeg. Het leuke van kruimeldeeg is dat je er een kom vol van in de vriezer kunt bewaren. Als je dan ineens je restjes Kievit fruit moet wegwerken of je wilt een leuk toetje tevoorschijn toveren, is het reuze handig!

Dit recept is genoeg voor één grote crumble, of een stuk of 10 kleintjes.

Nodig:

(voor het kruimeldeeg)

120 gram bloem

90 gram koude boter, in blokjes

3 el bruine basterdsuiker

3 el vanillesuiker (of elke variatie in suiker die je leuk lijkt, meer of minder naar smaak)

Werkwijze:

Meng de bloem en de boter ofwel met je vingers of in de keukenmachine tot het korrelig is geworden. Je leest altijd dat het op havermout moet lijken, maar om eerlijk te zijn weet ik niet hoe dat er uit ziet. Het lijkt wel een beetje op broodkruimels, of denk anders aan datgene wat bovenop de appelkruimelvlaai van de Hema ligt.

Meng er de suiker door.

Als je het direct wilt gebruiken moet je het eerst even 10 minuten in de vriezer zetten. Als je het wilt bewaren span je plasticfolie over de kom (of je doet het in zo'n handig tupperwaredoosje...) en zet je dat in zijn geheel in de vriezer. Je kunt het deeg ongeveer 2 maanden in de vriezer bewaren.

Als je crumble wilt maken, doe je fruit (of rabarber) in een schaal. Als het zuur fruit is, is het handig om er nog een schepje suiker doorheen te doen. De bovenkant van het schaaltje bedek je geheel met het kruimeldeeg. Je kunt het kruimeldeeg direct uit de vriezer in de oven zetten. Het deeg moet koud zijn, anders zou de boter onder de grill te snel smelten.

Zet 15-20 minuten onder de grill (175 graden), tot de bovenkant knapperig is. Op 190 graden gewoon in de oven kan ook. Hoe meer suiker, hoe knapperiger de bovenkant zal worden.

Bakken: paprika kip

Nog ééntje uit delicious. Dit keer uit de categorie Onverwacht lekker. Het schijnt Hongaars te zijn.

Nodig:

(4 personen)
2 kippenpoten
2 el bloem
Plantaardige olie
2 uien, fijngehakt
1 groene paprika, in repen
1 blik tomatenblokjes (400gr)
400 ml kippenbouillon
Snufje karwijzaad
1 tl kristalsuiker
1 el milde paprikapoeder
Snufje cayennepeper (cayennepeper is heel heet, dus houd het bij een snufje)
100 ml zure room, + voor garneren
2 el platte peterselie, gehakt
Pasta met boter en maanzaad erdoor gemengd

Werkwijze:
Bestrooi de kip met zout en peper en bestuif met bloem. Verhit wat olie in een pan met een dikke bodem en braad de kip aan. Haal de kip uit de pan en zet apart.
Doe nog wat olie in de pan en doe de uien erbij. Bak de uien op laag vuur tot ze zacht zijn. Voeg dan de paprika, tomaat, kippenbouillon, karwijzaad, suiker, paprikapoeder en de cayennepeper toe. Breng al roerend aan de kook. Voeg de kip toe. Doe het deksel op de pan, draai het vuur laag en laat ca 20 minuten koken. Draai de kip tussendoor 1 of 2 keer. Neem het deksel van de pan en kook nog 10 minuten. Breng op smaak met zout en peper. Haal de pan van het vuur en voeg de zure room toe (het mengsel mag niet meer koken als je de room toevoegt, anders gaat de hele zooi schiften). Serveer met de pasta met boter en maanzaad, en doe nog een toefje zure room en peterselie als garnering bovenop de kip.

En ga na het eten even naar de spiegel om het maanzaad te verwijderen…

Bakken: aubergine curry

Voor mijn verjaardag kreeg ik een abonnement op het tijdschrift delicious. Wat er een beetje irritant aan is, is dat ze een punt schrijven na hun naam, waardoor je tijdens het lezen steeds op het verkeerde moment stopt. (“lezers kunnen nu met delicious. met korting eten bij The Dylan.” – ook word snapt er niets van, er staat een heel wanhopig groen kringeltje onder met.). Het blad verschijnt maandelijks, dus het vergt flink doorkoken. In het laatste nummer stond een lekkere curry, echt een aanrader. Ik had een beetje een aversie tegen bamboescheuten maar ben daar nu helemaal overheen.

Nodig:
(4 personen)
1 el plantaardige olie
2 el groene Thaise currypasta
400 ml kokosmelk
400 ml groentebouillon
1 el kristalsuiker
2 sjalotten, in ringen
2 stengels citroengras in stukjes van 3 cm
1 aubergine
1 blikje bamboescheuten (225 gr), afgespoeld en uitgelekt
400 gram varkenshaas, in dunne plakken
1 el vissaus
1 el limoensap (+partjes voor het serveren)
Rijst
Munt en korianderblaadjes voor de garnering

Werkwijze
Verhit de olie in een pan met een dikke bodem. Bak de currypasta een paar minuten tot hij gaat geuren. Voeg kokosmelk, groentebouillon, suiker, sjalot, citroengras en ½ tl zout toe en laat 5 min zachtjes koken.
Snijd de aubergine in plakken en iedere plak in vieren. Voeg toe, met de bamboescheuten en kook 20 minuten op laag vuur. Voeg het vlees toe en sudder nog 5-8 minuten of tot het vlees gaar is. Voeg vissaus en limoensap toe, of meer naar smaak. Serveer met rijst en garneer met munt, koriander en partjes limoen.

Bakken: citroen meringue taart

Ik ben dol op citroentaart, en vind het leuk om meringues te maken, dus de citroen meringue taart in de laatste Elle eten was meteen een goede optie. Het was niet zo moeilijk om te maken. Wel moet je een beetje opletten aan wie je het geeft: omdat het geklopte eiwit maar heel even in de oven moet, is het eiwit nog niet helemaal gedroogd en daar houdt niet iedereen van.

Nodig:
(deeg)
120 gr bloem
90 gr roomboter, in blokjes
40 gr witte basterdsuiker
1 eidooier (bewaar het wit voor straks)
(vulling)
4 eieren
100 gr suiker
1 el gezeefde bloem
Sap van 3 citroenen
50 gr roomboter
(schuimlaag)
2 eiwitten
100 gr kristalsuiker

Werkwijze:
(deeg) Meng de ingrediënten en kneed tot een soepel deeg. Wikkel in plasticfolie en laat een uur rusten in de koelkast. Verwarm de oven op 180 graden. Bekleed een bakvorm met een losse bodem met het deeg. (van de Elle moet dat een vierkante bakvorm zijn van ongeveer 11x35 cm maar ik denk niet dat de taart anders smaakt als je een ronde vorm gebruikt…). Bak de deegbodem in ongeveer 20 minuten goudbruin.

(vulling) klop eieren, suiker en bloem met een garde tot een glad mengsel. Breng citroensap en boter in een pannetje aan de kook. Neem de pan van het vuur, giet het mengsel beetje bij beetje in het eimengsel, en giet vervolgens alles terug in de pan. Verwarm dit mengsel tot het een soort dikke vla wordt. (Het stijft maar ietsje op, dus het moet in de pan ongeveer de consistentie hebben waardoor het niet van je taartbodem afvloeit als je de rand weghaalt.) Blijf stevig roeren anders heb je straks taart met klontjes. Schep de “vla” op de taartbodem en strijk de bovenkant glad. Dek af met plasticfolie en laat helemaal afkoelen (dan stijft het iets op).

(bovenlaag)
Verwarm de grill. Klop de eiwitten in een kom goed stijf. Meng de suiker erdoor en blijf kloppen tot de suiker helemaal is opgelost en de eiwitten zachte pieken vormen.
Zet de taart op een bakplaat en schep de eiwitten er overheen. (Nonchalant, zegt de Elle, maar wat ze daar precies mee bedoelen??)
Laat het eiwit onder de gril in enkele tientallen seconden bruin kleuren. Bij mij duurde dat enkele minuten, maar de tip is in ieder geval: ga voor de oven zitten, en zodra je de eiwitten ziet kleuren, haal je ze uit de oven.

Boeken: het huis van de moskee

Veel besproken, hoog geëindigd in de verkiezing van het beste boek, onderwerp van het eerstejaarsboekproject in Leiden in 2006. Het huis van de moskee van Kader Abdolah was niet te missen. Aanvankelijk ontging het me een beetje, maar later werd ik toch nieuwsgierig. Vooral eigenlijk nadat een Iraanse op mijn werk er iets over vertelde.

Gelukkig mocht ik het lenen van collega Jennifer. Ik begon erin in de trein naar huis en was direct enthousiast. Het is beeldend geschreven en neemt je direct mee naar Perzië in de tijd van de sjah. Het leert je een goede geschiedenisles en laat je anders naar Iran kijken. De personages gaan snel leven en je waant je in 1001 nacht. Tot de ellende losbarst natuurlijk, en je ziet hoe een familie uit elkaar wordt getrokken.

Het lijkt me geen winnaar voor de verkiezing van het beste boek, en dat werd het ook niet. Wel is het een mooi verhaal over de turbulente recente geschiedenis van Iran, dat je toch met een iets andere blik naar het nieuws doet kijken.

Oosterse gehaktballetjes met kokosnoedels

Eén van de opmerkelijke dingen die Ching-He Huang doet in haar kookboek Modern China is dat zij westerse gerechten in een oosters jasje steekt. Dat klinkt niet altijd even aanlokkelijk. Ik weet bijvoorbeeld nog niet zo zeker of ik Wontons uit de oven met mozarella, tomaat en basilicum en een dipsaus van zongedroogde tomaat een optie vind. Alle ingrediënten zijn lekker, maar in combinatie? Desalniettemin moet je dit soort grappen natuurlijk wel uitproberen dus waagde ik mij aan Oosterse gehaktballetjes met pittige kokosnoedels. Dit als oosterse variant van spaghetti met gehaktballen.
En ja, het was erg lekker, en zeker een aanrader, hoewel het allemaal wel erg bleek van kleur was.

Nodig voor 2 personen:

-voor de ballen-
350 gr rundergehakt
4 tenen knoflook, fijngesneden
1 rode peper, zaadjes eruit en fijngehakt
4 el koriander
1 bosui, fijngesneden
2 el Shaoshing rijstwijn
2 el vissaus
1 tl sesamolie
1/2 tl zout
versgemalen zwarte peper
1 eidooier

6 el arachideolie

-voor de noedels-
160 gr gedroogde, platte udon (tarwe) noedels (Ik kon tussen al die verpakkingen noedels er niet een vinden waar ergens in leesbare tekens Udon stond, maar tarwe stond wel ergens en die waren prima.)
1 el sesamolie
1 el arachideolie
2 tenen knoflook, fijngesneden
1 el geraspte verse gemberwortel
1 rode peper, zaadjes eruit en fijngesneden
1 stengel citroengras, heel fijn gesneden
1 el garnalenpasta
4 dl kokosmelk
2 el vissaus
2 bosuien, fijn gesneden
4 el koriander

Werkwijze:
Kook de noedels volgens de aanwijzingen op de verpakking (als je die kunt lezen...) en spoel ze af onder koud water. Doe er eem beetje sesamolie doorheen om te voorkomen dat ze gaan plakken. Niet te veel wat sesamolie heeft een erg doordringende smaak.
Meng de ingrediënten voor het gehakt (behalve de arachideolie) en draai er balletjes van.
Verhit de olie in een wok en bak de balletjes gaar. Schep ze uit de pan en houd warm.
Veeg de wok schoon en doe de arachideolie erin. Roerbak kort (1 min) knoflook, gember en rode peper. Voeg citroengras, garnalenpasta en kokosmelk toe en breng aan de kook.
Roer de noedels erdoor, breng op smaak met de vissaus en bestrooi met de bosui en koriander.
Schep voorzichtig de ballen erdoor en serveer.

Boeken: Anna Enquist - De thuiskomst

Het was al weer een tijd geleden dat ik iets van Anna Enquist had gelezen. Ik vond haar boeken wel oké, maar niet wereldschokkend en dan zijn er altijd andere boeken die de aandacht vragen. Toen De thuiskomst dan ook in de winkel lag, liet ik het maar even voor wat het was.

Maar laatst ging ik onverwacht met de trein en had ik geen boek bij me, dus kocht ik dit boek op het station.

Het beschrijft het leven van Elizabeth, de vrouw van de ontdekkingsreiziger James Cook. Als vrouw van een zeeman heb je natuurlijk een merkwaardig huwelijk, je man is jarenlang van huis. In die tijd worden er kinderen geboren en gaan ze dood, en ontwikkel je je eigen gewoontes. Als je man dan weer terug is, moet je je aanpassen en moet je hem bijpraten over de afgelopen jaren.
Elizabeth Cook had geen gemakkelijk leven. Uiteindelijk gaat haast iedereen dood en blijft zij alleen over. Het verdriet om de overleden kinderen is erg sterk beschreven, de treurigheid van het boek laat je niet gemakkelijk los. Het is geen opwekkend boek, wel indrukwekkend.

Boeken: Mevrouw Verona daalt de heuvel af

Om De helaasheid der dingen heb ik erg gelachen. Ik was dan ook een beetje teleurgesteld toen zijn nieuwe boek maar zo dun was. Maar dat weerhield me er niet van om het te lezen.

Het is anders van aard dan De helaasheid. Geen stomdronken nonkels die de Tour de France drinken dit keer. Mevrouw Verona daalt de heuvel af omdat ze weet dat ze niet meer boven zal komen, en intussen passeert haar leven de revue.

Er staan prachtige zinnen in en merkwaardige gevolgtrekkingen ('Hoewel zijn vader zich op vrij jonge leeftijd aan een tak had opgeknoopt, bezat meneer Pottenbakker aandoenlijk weinig verstand van bomen.). Ik heb me er weer erg mee vermaakt, jammer dat het niet dikker was.

Bakken: Jan Hagel

Ik ga nog even door op Koekje, want ik heb inmiddels Zeeuwse Bloem dus nu kon ik eindelijk de koekjes maken waar deze bloem in moet. Eigenlijk moet ik ze ook eens maken met doorsnee bloem, kijken of ik het verschil ook opmerk. Ben tenslotte geen volleerd patissier. Mét Zeeuwse Bloem zijn de Jan Hagel koekjes in ieder geval erg lekker, en weer helemaal niet moeilijk.

Nodig:
125 gram gele basterdsuiker (geen idee wat dat is, ik heb maar van die middelbruine genomen, die kan wel voor geel doorgaan als je graag wilt)
175 gram zachte boter
10 gram melk
1 tl kaneel
1/2 tl zout
250 gr Zeeuwse Bloem, gezeefd
5 gr bakpoeder, gezeefd
1 losgeklopt ei
100 gr amandelschaafsel
40 gr kristalsuiker

Werkwijze:
Meng basterdsuiker, boter, melk, kaneel en zout. Kneed de bloem en het bakpoeder erdoor. Verpak in plasticfolie en laat een uur rusten in de koelkast. Rol het deeg uit op een met bloem bestoven werkvlak tot een lap van ong 1/2 cm dik. Bestrijk met het ei. Strooi er het amandelschaafsel en de suiker overheen en rol er nog even lichtjes met de deegroller overheen (dan valt straks niet alles van je koekje af). Bak 20 minuten in een op 175 graden voorverwarmde oven. Haal de koek uit de oven en snijd hem in rechthoekjes, 4 x 12 cm volgens het boek. Ik heb gewoon een formaat genomen dat me leuk leek.

Bakken: bokkenpootjes

Het kookboek Koekje is wat mij betreft een groot succes. Na de gelukte kattentongen besloot ik mij nu te wagen aan een (zoals het boek vermeldt) 'wat bewerkelijker koekje'. Eens kijken of dat ook lukt. Inmiddels heb ik een nieuwe spuitzak gekocht, dus misschien ziet het er dan ook meteen wat professioneler uit.

De Zeeuwse bloem is inmiddels ook gevonden, op de markt in Hoorn, waarvoor dank. Denk je naar de grote stad te zijn verhuisd, waar alles gebeurt, vind je de moeilijk vindbare dingen in je 'landelijke' geboorteplaats.

Bokkenpootjes dus:

Nodig:
3 eiwitten
60 gr kristalsuiker
100 gr blanke amandelen
100 gr kristalsuiker
20 gr gezeefde patentbloem
50 gr amandelschaafsel*
abrikozenjam
150 gr pure chocola (hoog cacao gehalte, 70%), gesmolten

* Ik probeerde met het raspblad van mijn magimix gewone blanke amandelen tot amandelschaafsel om te toveren, maar dat bleek toch iets bewerkelijker dan ik had gedacht. De volgende keer koop ik wel weer amandelschaafsel.

Werkwijze:

Klop de eiwitten stijf. Voeg de 60 gr kristalsuiker toe zodra de eiwitten volume krijgen. Maal amandelen, 100 gr suiker en bloem heel fijn in de keukenmachine. Spatel dit door de stijfgeklopte eiwitten. Doe dit in een spuitzak en spuit staafjes van ca 6 cm op een met bakpapier bekleed bakblik. Strooi er het amandelschaafsel overheen.
Bak 15 minuten in een oven van 170 graden. Laat ze iets afkoelen.

Strijk dan wat abrikozenjam over de platte kant van een staafje en plak er een ander aan. Doop de uiteinden in de gesmolten chocola en laat afkoelen en opdrogen.

Bij mij beleven de koekjes een beetje zacht, ik wilde ze liever wat krokanter hebben. De volgende keer dat ik ze maak, ga ik proberen of dat beter wordt door ze langer in de oven te zetten óf door ze langer aan de lucht te laten drogen voordat ik ze in een trommel stop.

Bakken: rundvlees met vijf groenten

Nog een verjaardagsaanwinst: China modern. Blijkbaar komt deze mevrouw regelmatig op de tv, dat had ik gemist. Maar er stond een voorpublicatie uit het boek in een kooktijdschrift en dat maakte nieuwsgierig. De eerste kennismaking was zeer geslaagd. Dit recept heet in het boek Rundvlees met sichuanpeper en vijf groenten met vijfkruidenjus. Helaas was in al die Chinese supermarkten geen sichuanpeper te bekennen. Dus mijn variant is zonder. Maar inmiddels is de moeder van Louise op weg naar een über toko waar ze het misschien wel hebben, waarvoor alvast veel dank.

Nodig:
2 entrecotes (in reepjes)

2 el arachide olie
1 rode peper, zonder zaadjes, fijngehakt
1/2 ui, fijngesneden
1 handje broccoli
1 handje fijngesneden peultjes
1 handje fijngehakte worteltjes
1 handje kleingehakte minimaiskolfjes
3 dl runder- of groentebouillon
1 el lichte sojasaus
1 el maizena, gladgeroerd met 2 el koud water
1 bosui, in ringen
zout en witte peper

Marinade:
1 el shaohsing rijstwijn
1 tl donkere sojasaus
1/2 tl vijfkruidenpoeder
2 tenen knoflook, fijngesneden

Werkwijze:
Meng de ingrediënten voor de marinade en laat het vlees liefst een nacht marineren. Verhit de arachideolie in een wok. Roerbak het vlees twee minuten. Voeg chilipeper en ui toe en bak nog een minuut. Voeg de groenten toe en wok weer een minuut. Voeg de hete bouillon en de sojasaus toe en breng aan de kook. Voeg de maizena toe. Meng de bosui erdoor en breng op smaak met zout en peper. Serveer met rijst.

De sichuanpeper moet in de marinade, 2 tl, als je die kunt vinden. (en dan hoor ik graag waar dat was!)

Bakken: noedelsoep

Sinds ik in Vietnam ben geweest, ben ik dol op noedelsoep. Gelukkig kun je dat in Nederland ook heel goed maken, met Aziatische snelmixjes. Bij de Chinese supermarkten in Den Haag zijn volop zakjes met basis voor noedelsoep te krijgen. De bijgevoegde groenten zijn een beetje summier (zie tweede plaatje, in het groene zakje zitten de meegeleverde gedroogde groenten - de ipod ernaast is voor de vergelijking) dus ik voeg meestal zelf groenten toe.

Nodig:
1 zakje instant noedelsoep
1 tomaat
1 bosui
paksoi of een andere groente

Werkwijze:
Maak de noedels volgens de gebruiksaanwijzing op de verpakking. (Als die in een leesbare taal gesteld is; anders gewoon water koken en die over de noedels gieten en de zakjes smaakmakers toevoegen. 5 minuten laten staan.) Daarna voeg je de verse groenten toe.

Bakken: kattentongen

Van mijn collega's kreeg ik het boek Koekje met koekrecepten van Cees Holtkamp en Kees Raat. Ik wilde het al een tijdje graag hebben, en de voorwaarde om koekjes voor mijn collega's te bakken accepteerde ik natuurlijk graag.

De lijst met ingrediënten luistert nogal nauw, vooral omdat voor de meeste recepten Zeeuwse bloem wordt aangeraden. En je kunt de raarste dingen kopen in Den Haag, maar Zeeuwse bloem is dan weer lastig. Zucht. Dus eerst maar een koekje gemaakt waar dat niet voor nodig was, en intussen wachten tot een van mijn collega's met de kinderen naar geitenboerderij Het Geertje gaat, want daar schijnen ze het te verkopen. (Of zelf gaan natuurlijk.)

Nodig:
200 gr zachte boter
200 gr poedersuiker (gezeefd)
2 eieren, losgeklopt
3 gram zout
15 gr vanillesuiker
225 gr patentbloem (gezeefd)

Werkwijze:
Roer boter en poedersuiker romig. Voeg eieren, zout en vanillesuiker toe. Roer dan voorzichtig met een houten lepel de bloem erdoor. Schep dit alles in een spuitzak met een glad mondstuk en spuit staafjes van ca 6 cm op een met bakpapier bekleed bakblik. Bak 8-10 minuten in een op 170 graden voorverwarmde oven (tot de randjes bruin en de rest goudgeel zijn). Mijn oven had last van temperatuurschommelingen, maar in 15 minuten waren ook mijn koekjes prachig.

Oh ja, en doordat ik vergeten was dat ik de spuitzak had weggegooid, moest ik een spuitzak improviseren van boterhamzakjes. Vandaar dat mijn koekjes 'dat tikje onregelmatige van echt handwerk' hebben, zie foto.

Boeken: Adriaan van Dis - De wandelaar

Ik dacht even dat er een stapel met dummies in de winkel lag, maar het nieuwe boek van Adriaan van Dis is 'gewoon' een beetje opmerkelijk vormgegeven. Dat kan natuurlijk ook.

Aanleiding voor het kopen van dit boek was dat ik een interview met Van Dis hoorde bij Kunststof van de NPS (als podcast). Van Dis vertelde goed over zijn boek en zei een aantal dingen waar ik over na bleef denken. Bijvoorbeeld dat men in het appartementencomplex waar hij woont (in Parijs) zo discreet is, dat men niet het trappenhuis betreedt als er al iemand anders loopt.

Ik vond het een mooi boek. Het is heel actueel, verwijst naar de recente branden in panden in Parijs waarbij veel illegalen sneuvelden en naar de onrust in de voorsteden. Een wat snobistische man weet zich met deze zelfkant van de samenleving geen raad. Hij komt er mee in aanraking omdat een hond uit een afgebrand pand hem als nieuw baasje verkiest. Tijdens zijn dagelijkse wandelingen door Parijs brengt de hond hem in contact met allerlei mensen, want, zo zei Van Dis op de radio, een hond maakt je zichtbaar. De hond maakt de hoofdpersoon zichtbaar, maar het werkt ook andersom, mensen worden ook zichtbaar voor de hoofdpersoon. Zoals de vrouw bedelt en dan haar prothese ophoudt om het geld in te doen, of de Vietnamees die mooie slaapplaatsen van dozen vouwt.

De goedbedoelde maar onbeholpen pogingen om mensen te helpen zijn aandoenlijk, net zoals dat vleugje snobisme dat steeds weer overwint. Oh nee, kijk wat er met mijn dure wijn gebeurt. Oh nee, mijn brogues. Maar tegelijk neemt hij ook enorme risico's door te proberen een illegaal paspoort te kopen van een stel duistere Albanezen.

Boeken: de huilende molenaar

Aan Sinterklaas (aan wie Michiel dit boek vroeg) had ik doorgegeven dat dit De huilende moordenaar heette. Arme Sinterklaas en arme boekhandelaar in Hoorn, het werd een hele zoektocht. Maar met succes, want het lag tussen de pakjes op 5 december.

Ik kan me erg vermaken met de boeken van Paasilinna. Het zijn vlot geschreven boeken met absurde verhalen. De man heeft de fantasie van een kind en dat levert erg leuke boeken op. De zelfmoordclub en Wees genadig las ik al eerder, en dan nu De huilende molenaar. Ik vond dit boek minder dan de vorige twee. Het was wel weer grappig, maar minder gek dan de twee andere.

Het moest wel echt uit, aan het einde wil je per se weten hoe het afloopt met de molenaar Huttunen, die door zijn dorpsgenoten voor gek wordt verklaard omdat hij afwijkt van het gangbare. Gelukkig wordt hij geholpen door een, jaja, tuinbouwconsulente en een postbode met een drankprobleem. Op de vlucht voor het gesticht verbergt hij zich in de bossen, waar hij de illegale stokerij van de postbode beheert, waar hij schriftelijke cursussen volgt en verlangt naar de tuinbouwconsulente.

Alleen de Gifkokkin nog en dan ben ik door Paasilina's tot nu toe vertaalde werk heen. Toch jammer.

Boeken: Antal Szerb - De Pendragonlegende

Een paar jaar geleden las ik Reis bij maanlicht van deze zelfde auteur. Het was een mooi boek, dat me wel een beetje aan het werk van Sandor Marai deed denken. Toen ik de Pendragonlegende zag liggen, was ik niet meteen enthousiast. Ik vond de Reis bij maanlicht wel mooi, maar het had geen diepe indruk gemaakt. Maar ex-collega Rutger zei dat het me zeker zou bevallen, dus ging ik uiteraard overstag.

En gelukkig maar. Het is een boek, een soort gothic novel, dat zich geruisloos voegt in de stroom met boeken die is ontstaan sinds de Da Vinci code. Rozenkruizers, satanistische rituelen, geheimzinnige verschijningen, niets verrassends. Alleen.. dit boek is geschreven in 1933 en dus lang voor Dan Brown. Dezelfde thematiek, ook spannend, tientallen jaren eerder. Het speelt op een kasteel in Wales, dat wordt bewoond door de geheimzinnige graaf Pendragon. Over het geslacht Pendragon gaan allerlei verhalen, allemaal erg geheimzinnig. De jonge doctor in de letteren (die tot zijn irritatie steeds als arts wordt benaderd) Janos Batky mag in de bijzondere bibliotheek van de graaf onderzoek komen doen en raakt zo verstrikt in de familie geschiedenis. Tot over zijn oren.

De plot is misschien niet heel erg sterk (het had allemaal wat meer uitgewerkt kunnen zijn) maar vooral de magische sfeer en de (in 1933) contemporaine verwijzingen maken het erg de moeite waard. Een verwende adelman die aan de hand van Emil und die Detektive gaat bedenken hoe hij detective moet spelen...

Ook door de moderne vertaling vergeet je steeds hoe oud dit boek al is. En dat zou zonde zijn, want dat is een van de dingen die het des te indrukwekkender maakt.

Bakken: rode kool met appeltjes

Tja, met zo'n biologisch groentenpakket heb je ineens een rode kool in de koelkast. En je wilt hem graag opeten, maar hoe? Ja, rode kool met appeltjes, niet uit de diepvries maar zoals oma hem maakte. Dat zou lekker zijn!
Gelukkig bood Lekker Hollands uitkomst. Ouderwets lekkere rode kool heet het recept. En dat was het. Ogen dicht, draadjesvlees erbij denken en het is helemaal goed. Weer een puntje voor Yolanda.

Nodig:
1 rode kool
50 gram roomboter
1 ui, in ringen
100 gr suiker
1 tl zout
2 kruidnagels
1 kaneelstokje
2 laurierblaadjes
1 dl rode wijn
120 ml wittewijnazijn
2 appels (een beetje stevige, anders wordt het appelmoes in de pan)

Werkwijze:
Haal de buitenste bladeren van de kool af. Snijd hem in vieren en snijd de witte stukken eruit. Snijd vervolgens de kwarten over de breedte in repen.
Verhit de boter in een pan met dikke bodem en fruit de ui. Doe er suiker, zout, kruidnagels, kaneel en laurier bij. Voeg de rode kool toe. Schenk de wijn en de azijn erbij. (en peper naar smaak). Roer goed door.
Schil de appels en snijd ze in vieren. Leg die bovenop de rode kool. Stoof de kool met het deksel op de pan in 3 kwartier tot een uur gaar.

Boeken: het tuinhuis

Toen ik 15 was, kreeg mijn moeder Heren van de thee cadeau. Ik probeerde het te lezen maar liep hopeloos vast. Dat was mijn eerste kennismaking met Hella Haasse, en geen goede. Het duurde dus even voordat ik weer iets van haar las. Maar haar boeken met thema's uit de klassieke oudheid bevielen me wel. Daarna heb ik regelmatig werk van Haasse gelezen, en deze verhalen wilde ik ook graag hebben.

Het zijn vooral oudere verhalen, een enkel nieuw, en het knappe aan deze verhalen is dat de meeste gisteren geschreven konden zijn. De verhalen over Indië zijn misschien wat gedateerd, maar wel prachtig. Er blijft van alles te raden over, en daar houd ik wel van. Het beste verhaal vond ik het titelverhaal. Maar ook het nieuwe verhaal Korè hield mijn gedachten nog wel even bezig. En de leproos die uit zijn riddergeslacht werd verdreven, en de vergane glorie uit Indië..

Ik denk dat ik het nog maar eens ga lezen.