Boeken: Kiran Desai - De erfenis van het verlies

Boeken die de Booker prize winnen, wil ik altijd graag lezen. De keuze van de jury mag dan soms wat onverwacht zijn, meestal vind ik het erg goede boeken. In de voorspellende krantenstukken waren de recencenten al vrij positief over De erfenis van het verlies, en ik bedacht dat ik het ook wel wilde lezen als het niet won.

Het won wel, en ik kreeg het van de Sint. Het is een boek dat je door de beeldende beschrijvingen meteen naar een ander land trekt, in dit geval India. In de Darjeeling streek woont een aantal mensen met ieder zo hun verhaal, hun mislukkingen en hun dromen. In hun levens speelt de vraag naar hun identiteit een grote rol. Een oude rechter studeerde in Engeland, probeerde daar Engels te zijn en zijn -bruine- gezicht te poederen met een poederdons, maar bleef Indiër. De zoon van de kok is naar de VS getrokken op zoek naar een beter leven. De kok denkt dat de zoon dat betere leven inderdaad bereikt heeft en overstelpt hem met verzoeken om hulp van dorpsgenoten. Maar de zoon wordt uitgebuit en wil eigenlijk liever terug.
Indiërs die naar de koloniale tijd terugverlangen, Indiërs die Kasjmir terug willen hebben, Nepalezen die in India wonen maar ook een eigen staat willen, iedereen is op zoek naar zijn identiteit.

Ik vond het een mooi boek, en de regen die steeds maar valt in het boek, paste heel mooi bij de regen in Nederland. En van steeds dat woord Darjeeling krijg je trek in thee...

Caesar salad

Speciaal voor Louise, die haast niet kon wachten tot ik hem op mijn site zette ;-)
Maar die er dan ook een jaar op heeft moeten wachten...

Nodig:
100 gram bacon
1 krop Romeinse sla (in geval van nood kan ijsbergsla ook)
parmezaankrullen
1/2 stokbrood
knoflook
olijfolie
1 eigeel
2 tl Dijon mosterd
sap van een halve citroen (ong twee eetlepels)
3 ansjovisfilets (als je ze eerst 10 minuten in melk laat weken, zijn ze niet meer zo zout)
25 gr geraspte parmezaan
plantaardige olie, bijvoorbeeld slaolie

Werkwijze:
Was de sla en droog hem goed, dan mengt de dressing beter.
Verwarm de oven voor op 180 graden. Snijd het stokbrood in dunne plakjes en besmeer met olijfolie. Rooster ze in 15 minuten goudbruin in de oven. Snijd een teentje knoflook doormidden en bestrijk de plakken stokbrood met het snijvlak.
Laat de oven aanstaan, leg de plakken bacon op bakpapier en bak ze krokant (ong 10-15 minuten). Laat ze afkoelen op keukenpapier. Breek ze daarna in kleinere stukken.

Meng voor de dressing het eigeel, mosterd, 1 teen knoflook (fijngesneden), citroensap, ansjovis en parmezaan in de keukenmachine of met een staafmixer. Giet er nu, terwijl je blijft mixen, beetje bij beetje de olie bij. (Ik doe meestal een mengsel van olijfolie en sla olie - bij alleen olijfolie wordt het bitter). Doe dit met geduld anders gaat je dressing schiften. Doordat je de olie toevoegt wordt het mengsel glad en een beetje romig. Proef een paar keer tot je het lekker vindt. Het mag best een beetje sterk smaken. Hoe meer olie je er bij doet, hoe zachter de smaak.
Meng de dressing goed door de sla. Meng vervolgens de croutons en de bacon er doorheen. Garneer met de krullen parmezaan (gewoon met de kaasschaaf afsnijden, dan krullen ze vanzelf).

Kruidenboter

Heel lekker, en heel gemakkelijk: kruidenboter met zongedroogde tomaten.

Nodig:
half pakje roomboter op kamertemperatuur
5 zongedroogde tomaatjes op olie
10 blaadjes basilicum
(en je kunt naar hartelust variëren)

Werkwijze:
Doe alle bovenstaande ingrediënten bij elkaar in de keukenmachine of prak ze door elkaar met een vork.

Bakken: worstjes met vijgen en linzen

Deze ziet er op de foto's misschien een beetje vreemd uit, maar het is erg de moeite waard. De combinatie van de zoetzure vijgen en de kruidige linzen met de vettige worst is bijzonder en misschiel wel daardoor extra lekker. Het recept komt uit Honigzoete vijgen en ingelegde citroenen van Diana Henry. Het is belangrijk om het recept zorgvuldig op te volgen, maar dan heb je ook wat.

Nodig: (4 personen)
2 el olijfolie
8 saucijsjes (ik nam twee grote kalfssaucijzen)
2 uien
125 gram pancetta in blokjes
275 gram groene linzen (die waren er niet toen ik dit maakte, vandaar de grauwe linzen op de foto)
150 ml droge witte wijn
450 ml kippenbouillon
zout en peper

(voor de vijgen)
50 ml rodewijnazijn
50 ml balsamico azijn
50 ml sherry azijn
75 gram suiker
kaneelstokje
350 gram verse vijgen

Werkwijze
Doe voor de vijgen alle bijbehorende ingrediènten (de azijnen, suiker en kaneelstok) in een pan en verwarm op laag vuur totdat de suiker is opgelost. Breng aan de kook en draai dan direct het vuur laag. Laat 5 minuten zachtjes trekken. Snijd de vijgen doormidden en doe ze in de pan. Pocheer ze 5 minuten in het azijnmengsel. Je zult merken dat het mengsel stroperig wordt. Laat de vijgen afkoelen.

Verhit olie in een koekenpan en bak de saucijzen gaar. Haal ze uit de pan en houd ze apart.

Snijd de ui in halve ringen. Bak ze glazig in dezelfde pan als waarin je net de saucijzen hebt gebakken. Voeg de pancetta toe en bak tot het begint te kleuren. Voeg de linzen toe en schep het om. Schenk de wijn en de bouillon erbij en breng aan de kook. Voeg zout en peper toe, draai het vuur laag en doe de saucijzen erbij. Laat het op laag vuur 30 minuten zachtjes koken of tot de linzen gaar zijn (duurde bij mij iets langer dan 30 min). Als het te droog wordt kun je nog wat bouillon of water toevoegen.
Serveer met de vijgen.

Marisha Pessl - Special topics in calamity physics

Tja wat zullen we hier eens van zeggen. Het boek wordt geplaatst in de literaire stroming waartoe ook Jonathan Safran Foer en Nicole Kraus behoren. Het is daar ook duidelijk aan verwant: ook Pessl laat steeds zien hoe veel ze weet en giet haar roman in een aparte structuur. Gelukkig beging ze al aan het begin de fout om Homeros een hellenist te noemen, de rest van het boek kon ik mij bij alle verwijzingen afvragen of ze wel juist waren. Foer en Kraus vind ik erg goed dus ik verheugde me op dit boek.

Uiteindelijk was ik toch een beetje teleurgesteld. Het begint allemaal heel goed. Het belooft spanning, alle hoofdstukken verwijzen naar een beroemde roman en de hoofdpersoon Blue van Meer lardeert haar verhaal met semi wetenschappelijke verwijzingen. Zeker in het begin is dat heel vermakelijk. Ook haar merkwaardige levensverhaal en de band met haar vader zijn intrigerend.

Helaas staat er verder niet zo veel tegenover. Geen van de personages komt goed uit de verf en de plot is flinterdun. Aan het einde gaan de 'wetenschappelijke' verwijzingen steeds meer irriteren. De moeilijk bedoelde theorie en de ineenstorting van alles was Blue als vanzelfsprekend had beschouwd komen daardoor nauwelijks naar voren. Wat mij betreft is Pessl in haar experiment de weg wat kwijt geraakt- net als haar lezers.

Ambo Anthos (de uitgever in NL) heeft wel een erg leuke site gemaakt voor het boek: www.marishapessl.nl

Bakken: pasta met posteleinpesto

Na een enthousiast stuk in Elle eten kocht ik het kookboek Lekker Hollands van Yolanda van der Jagt. Yolanda is een fanatiek pleitbezorger van Hollandse groenten en Hollandse kost. Ze wordt stevig gesponsord door Odin (net zoiets als Kievit, alleen bij Odin krijg je nogal wat pompoen en moet je het ook nog zelf gaan halen). Er staan allerlei leuke recepten met vergeten groenten in.

Aanvankelijk was ik toch een beetje teleurgesteld over het boek. Ik maakte de Aardappelgratin met mais en pompoen en die was na de voorgeschreven oventijd echt nog rauw. En ook de bloemkool met spek en room wilde maar niet gaar worden. En in de geitenkaastaart met witlof zat zo verschrikkelijk veel ui dat ik me afvroeg waarom het deze naam had.

Maar vandaag sloeg het om: de pasta met posteleinpesto was heel erg lekker. Ik wilde het al een tijdje maken maar de groenteboer had steeds geen winterpostelein. Maar gelukkig kun je op de Kievit bouwen, en deze week zat er winterpostelein in mijn pakket.

Nodig:
250 gram winterpostelein
50 gram walnoten
150 gram oude kaas of parmezaan
2 teentjes knoflook
1 dl olijfolie extra vergine
200 gram spaghetti

Werkwijze:
Snijd eventuele worteltjes van de postelein en was de groente goed. Laat goed uitlekken of droog in de slacentrifuge. Rooster de walnote goudbruin in een koekenpan. Rasp ongeveer twee eetlepels van het stuk kaas af. Pureer in de keukenmachine de postelein (bewaar wat voor de garnering) met de walnoten, geraspte kaas, knoflook en olijfolie tot pesto.

Kook de spaghetti, giet af en meng de pesto er doorheen. Garneer met nog wat parmezaan en de resterende postelein.

Bakken: kip met ingelegde citroenen en couscous

Nog een goede suggestie uit de Noord Afrikaanse keuken is deze kip met ingelegde citroenen. Het recept is een combinatie van een recept van Jamie Oliver, een van Diana Henry en eigen smaak.

Nodig
(voor de kip)
2 kippenpoten (als je geen zin hebt de kip op je bord te slopen, dan kun je de poten ook van tevoren schoonmaken)
125 ml kippenbouillon
0,5 theelepel saffraan
olijfolie
1 grote ui
0,25 theelepel kurkuma
grote groene olijven zonder pit, naar smaak

(voor de kipmarinade)
0,5 ingemaakte citroen
3 geperste knoflooktenen
0,5 tl djahé (gemberpoeder)
0,25 tl komijnpoeder
0,25 tl paprikapoeder
0,25 tl cayennepeper (laat dit weg als je niet van spicy houdt)
olijfolie
zout en peper

Werkwijze
Snijd de citroen in kleine stukjes en meng met de andere ingredienten voor de marinade. Wrijf de kippenbouten goed in met de marinade en laat een paar uur staan. Dek ze af en keer ze regelmatig.
Verhit de bouillon en los de saffraan er in op. Verhit tegelijkertijd olie in de pan en bak de kip aan. Schep de kip er daarna weer uit. Doe daarna de uien in de pan en bak ze fruitig. Voeg de kurkuma toe en voeg daarna de bouillon met saffraan toe. Leg de kip terug in de pan. Zet de kip vervolgens ongeveer 30 minuten in een voorverwarmde oven op 180 graden. Kijk af en toe in de oven of de kip niet uitdroogt en bedruip de kip indien nodig met het vocht. Voeg een kwartier voor het einde de olijven toe.

Wel de couscous in warm water of bouillon. Breng op smaak met een beetje crème fraiche, fijngesneden koriander en munt.

Serveer de kip met de couscous. Overgiet de kip met de saus die in de pan is ontstaan. Serveer er wat zure room bij.

Bakken: noedels met oestersaus

Sinds we in Vietnam zijn geweest, eten we minstens één keer per week noedels. Dit recept is slechts één van de vele variaties.

Nodig:
1 stengel citroengras
1 teen knoflook
1 rode peper
2 el sesamolie
1 el sojasaus
groenten naar keuze: bijvoorbeeld sperziebonen, paksoi, oosterse bladgroenten, spinazie
2 ons bieflapjes
200 gram noedels
oestersaus
pinda's

Werkwijze:
Snijd citroengras en knoflook fijn en stamp in een vijzel tot een soort papje. Meng met een fijngesneden rode peper, de sesamolie en de sojasaus. Meng hier het vlees (in reepjes gesneden) doorheen en laat even marineren. Maak de noedels volgens de aanwijzigen op de verpakking. Roerbak de groenten in een wok. Meng de noedels er doorheen en warm het door. Bak het vlees in een aparte pan kort gaar, ik heb een voorkeur voor vlees dat nog goed rosé is.
Breng op smaak met oestersaus en eventueel een beetje sojasaus. Garneer met wat pinda's.

Chocolate chip koekjes met cranberry

Uit Elle eten nummer 4, en die heeft het weer uit het nieuwe kookboek van Tessa Kiros, Alle smaken van de regenboog. Ik vond deze koekjes erg geslaagd. Het zoete van de chocolade en het deeg en dan het verfrissende van de cranberries was een goede combinatie.

Nodig:
75 gram zachte boter
50 gram bruine basterdsuiker
50 gram kristalsuiker
1 ei
een paar druppels vanille extract (Tessa Kiros doet in haast alle zoete gerechten vanille extract. Ik vind dat persoonlijk niet zo nodig en je kunt het zonder al te veel risico weglaten)
160 gram bloem
1/2 theelepel bakpoeder
zout
110 gram grof gehakte pure chocola
50 gram gedroogde cranberries (bij de groenteboer)

Werkwijze:
Verwarm de oven op 190 graden. Meng boter en suiker door elkaar en klop het mengsel glad. Meng ei en eventueel vanille extract erdoor. Zeef bloem en bakpoeder boven de kom en roer het geheel door tot er een zanderig beslag ontstaat. Roer dan de chocola en de cranberries erdoor. Vorm balletjes van steeds ongeveer een theelepel deeg (maak je handen en de theelepel een beetje nat, dan plakt het niet zo) en leg ze op een met bakpapier beklede plaat. Bak ze ongeveer een kwartier. Laat afkoelen (als ze uit de oven komen zijn ze nog zacht) en opstijven.

Deze hoeveelheid is goed voor ongeveer 30 koekjes; bij mij paste het op één bakplaat maar je kunt ze natuurlijk ook in twee keer bakken.

Bakken: citroencake

De credits voor deze citroencake mogen geheel en al naar Michiel; ik heb de cake alleen maar opgegeten. Dit recept is het bewijs voor de stelling dat je ook met heel eenvoudige recepten erg lekker dingen kunt maken. (Michiel knorde al dat hij liever iets moeilijkers wilde maken de volgende keer - en zo geschiedde, maar dat volgt later)

Nodig:
220 gram gesmolten boter
330 gram witte basterdsuiker
2 eieren
250 ml zure room
60 ml citroensap
2 el geraspte citroenschil
270 gram bloem
4 tl bakpoeder
Beetje zout

Verwarm de oven op 180 graden. Klop in een kom boter, suiker, eieren, zure room, citroensap en citroenrasp door elkaar. Zeef er de bloem, het bakpoeder en een snufje zout doorheen. Blijf kloppen tot het een glad geheel is geworden. Bekleed een ondiep bakblik met bakpapier en giet hier het mengsel in. Bak ongeveer 35-40 minuten in de oven.

John Boyne - De jongen in de gestreepte pyama

Dit boek stond al een tijdje op mijn lijstje, en gelukkig kon ik het lenen van collega Annelies. Het is maar een dun boek en in een eenvoudige stijl geschreven dus je hebt het vrij snel uit.

Ik was na afloop toch een beetje teleurgesteld. Het idee achter het boek is goed, en spreekt mij extra aan omdat ik altijd graag boeken uit een ander perspectief lees. Het gaat over een Duitse jongen wiens vader een hoge Nazi is, die kampcommandant wordt in Auschwitz. De jongen is klein, en heeft niet zo goed door wat er allemaal gebeurt en dat levert mooie, aangrijpende momenten op. Hij wordt –natuurlijk- een vriendje van een Joodse jongen aan de andere kant van het hek en in hun gesprekken blijkt veel onwetendheid. Hij vraagt zich bijvoorbeeld af waarom de mensen aan de andere kant van het hek allemaal die gestreepte pyama’s dragen, en of ze niet wat anders aan kunnen trekken?

De stijl van het boek doet crossover literatuur vermoeden, maar misschien is het thema te heftig voor dat genre. Hoewel, Less than zero is ook uitgebracht in een crossover reeks. Tijdens het lezen bekroop mij toch steeds het gevoel dat ik een jeugdboek las. Dat is natuurlijk geen diskwalificatie van het boek, maar ik vraag me wel af of het zo bedoeld is.

Ik wist al dat er een verrassende wending zou komen aan het einde van het boek, en gezien de thematiek was mij al snel duidelijk wat dat zou zijn. Het wordt naar het einde toe allemaal wel erg onwaarschijnlijk. Ik vraag me af of een kind in die tijd écht zo naïef kan zijn. Er waren toch ook jeugdbewegingen? En zou die vader zijn ideeën nou nooit thuis overbrengen? Ik zal het nooit weten waarschijnlijk, want wie kan me dat vertellen?

Kaaskoekjes

Vroeger bij mijn oma kreeg ik altijd kaaskoekjes. Meestal was het een restant van ons vorige bezoek en waren de koekjes een beetje bol (pardon, oud) geworden. Ik had er dus geen geweldige herinneringen aan. Op borrels mijd ik ze meestal. Maar toen ik dit recept in de Elle eten zag staan besloot ik het nog eens te proberen. En eigenlijk zijn ze best lekker...

150 gram bloem
150 gram boter in blokjes
150 gram Old Amsterdam
½ theelepel zout
½ theelepel paprikapoeder
30 gram maanzaad

Zeef de bloem en wrijf er met je vingers de boter door. (Net zoals bij kruimeldeeg).
Meng vervolgens de kaas, het zout, het paprikapoeder en de helft van het maanzaad erdoor. Kneed dit tot een samenhangend mengsel waarin je geen boterklontjes meer ziet zitten. Maak er een bal van, omwikkel die met plasticfolie en zet minimaal 1 ½ uur in de koelkast. Rol vervolgens de lap uit tot ongeveer een halve centimeter dikte en snijd er vierkantjes of andere vormpjes uit. Zet 8 minuten in een op 225 graden voorverwarmde oven. Laat afkoelen en serveer.

Arnon Grunberg - Tirza

Ach Tirza, liefste meisje van haar papa. Een papa die een beetje moeite heeft met de wereld maar zijn dochter tegen alles bestand wil maken. Want als je als kleine meid de Russische meesters vast leest, dan ken je het nihilisme vast en hoef je er later niet meer doorheen. En ze is hoog-hoogbegaafd, vergeet dat niet.

De papa, Jörgen Hofmeester, ziet zijn zo zorgvuldig gecultiveerde leventje instorten en als lezer krijg je verschrikkelijk medelijden. Zijn vrouw had hem verlaten en was bij haar jeugdliefde op een woonboot gaan wonen, en hun oudste dochter Ibi was het huis uit. Dus papa werkte als redacteur vertaalde fictie bij een uitgeverij en was vader. “Het lag in de lijn der verwachting dat hij uitgever zou worden” staat er steeds. Hij woonde in het beste postcodegebied van Amsterdam, kon goed koken.

En dan komt De echtgenote (zoals hij haar heel afstandelijk noemt) ineens weer terug. En nog wel op de dag van het examenfeest van Tirza, die zal gaan reizen in Afrika. Met haar vriend Choukri. Hoe bedreigend deze eerste serieuze vriend van Tirza voor hem is blijkt wel uit het feit dat hij hem ogenblikkelijk vergelijkt met Mohammed Atta.

Hij is zijn baan kwijt en verblijft hele dagen op Schiphol om dat maar niet bekend te hoeven maken. Je ziet die arme man bij de douane staan en mensen uitzwaaien die hij niet kent. En het bezoek op het feest komt te laat. En hij drinkt te veel wijn. En hij doet iets wat niet mag. En dan verdwijnt Tirza ook nog eens. Het zit allemaal niet mee.

De eerdere boeken van Grunberg vond ik wel eens een beetje hijgerig en er gebeurden zo veel zotte dingen dat het me een beetje tegen ging staan. Dit was veel indrukwekkender. Die arme man, die zomaar zijn gereguleerde leventje in de soep ziet lopen en dan van de weeromstuit zelf ook maar gekke dingen gaat doen…

Boeken: Hondekop

Morten Ramsland toont zich in dit boek een echte verhalenverteller. Hondenkop is een Noors-Deense familiesaga waarin de gekste dingen gebeuren. Van een oma die denkt dat ze overleeft op blikjes lucht uit haar geboorteplaats tot iemand die een latrine laat ontploffen, en van een initiatierite in de bossen tot mensen met bijnamen als Appelkop en Flapoor.

Af en toe is het lastig om de personages uit elkaar te houden. Want is Appelkop nou de neef of de oom van de hoofdpersoon? En is Flapoor dan zijn vader? En is Appelkop dezelfde als Knut? Of zijn er twee Knuts?
Die verwarring doet echter niets af aan het boek, het leest als een trein en je wordt meegezogen in de reeks gebeurtenissen.

Het verhaal is opgehangen aan een kleinzoon die terugkomt naar zijn stervende oma. Zij is begonnen alle familieverhalen opnieuw te vertellen, en de kleinzoon vertelt die door aan zijn zus, vermengd met zijn eigen herinneringen. Hij heeft geen denderende band met zijn zus en hun kijk op het verleden is nog wel eens verschillend.

Ik vond het boek de moeite waard. Je moet wel je aandacht erbij houden, maar de personages blijven nog lang in je hoofd zitten.

Kaasfondue

Het is echt zonde om kaasfondue uit een pakje te maken. Het is veel minder lekker en ongeveer even veel werk. Nu het herfst begint te worden, verheug ik mij alweer op alle kaasfondues.

Nodig:
500 gram kaas, bijvoorbeeld emmenthaler, gruyère en fontina
750 ml droge witte wijn (of 500 ml als je dikkere kaasfondue wilt)
1 borrelglaasje kirsch
1 theelepel maïzena
1 teen knoflook, gepeld

nootmuskaat, zout en peper

Om er bij te eten:
Stokbrood
Salade
Vleeswaar

Bereidingswijze
Snijd het knoflookteentje in tweeën en gebruik de snijkant om de pan mee in te smeren. Giet de wijn in de pan en verwarm. Nu even goed opletten: de wijn moet heet zijn maar nog niet koken. Giet al roerende steeds een beetje geraspte kaas erbij. Als het niet meer in vlokjes door de wijn zwemt, kun je de volgende dosis toedienen. Roer de maïzena door de kirsch. Als alle kaas is opgenomen giet je het maïzena/kirsch mengsel er doorheen. Als je mengsel er al mooi gebonden uitziet voor het toedienen van de maïzena kun je beter alleen de kirsch er doorheen roeren.
Breng op smaak met een beetje nootmuskaat en peper.

Wij eten kaasfondue meestal met stokbrood, een groene salade en wat vleeswaar (parmaham, salami, chorizo) of champignons.

Sana Valiulina – Didar en Faroek

Het leuke van meedoen aan een leesclub is dat je ook regelmatig boeken leest die anders aan je voorbij waren gegaan. Didar en Faroek is er zo één. Het is geschreven door een dame uit Estland die nu al jaren in Nederland woont. Ze heeft het boek ook in het Nederlands geschreven. Dat maakte op mij al wel indruk.

Het boek gaat over de levens van Didar en Faroek in het Stalinistische tijdperk. Uiteindelijk zijn deze twee met elkaar getrouwd, het zijn namelijk de ouders van Valiulina. Dat denk ik tenminste, want dat staat op de achterkant. Als je het boek leest, krijg je echter niet de indruk dat ze ooit weer bij elkaar komen. Zou de schrijver van de flaptekst het ook hebben gelezen?

Het verhaal springt heen en weer in de tijd. De hoofdgebeurtenis is de ontmoeting tussen Didar en Faroek, die jarenlang brieven met elkaar hebben uitgewisseld en die nu zullen gaan trouwen. De ontmoeting valt alleen enorm tegen, Didar vindt Faroek helemaal niet leuk. Terugkijkend wordt verteld over hun jeugd, en ze hebben allebei behoorlijk wat meegemaakt. Het zijn meeslepende passages. Ik vond ze ook heel interessant omdat het de tweede wereldoorlog weergeeft in een mij onbekend perspectief, namelijk het Russische. Het is een boek waar je je in kunt verliezen door de vele gebeurtenissen en de meeslepende schrijfstijl.

Toch was ik aan het einde een beetje in de war. Ik wist niet meer waar ik was in de tijd: hadden ze nou elkaar al wel of nog niet ontmoet? En hoe is het nou uiteindelijk gegaan? Heeft Didar zich inderdaad bedacht naar aanleiding van de brief die ze van Faroeks zus kreeg? Of heeft ze zich bedacht toen ze haar eigen –vergeten- brief teruglas? Wat gebeurde er voor de ontmoeting en wat erna?

Misschien nog maar een keer lezen. En de reacties van de anderen afwachten, wie weet hebben zij het beter begrepen dan ik.

Bakken: meringue

Het leek me leuk om eens een meringue te maken, hoewel ik altijd Michiel inschakel om voor mij de eiwitten te kloppen. Dus of het ding lukt is erg afhankelijk van zijn medewerking...
Nu ik hem geproefd heb vind ik hem bijzonder goed gelukt, alleen wel erg zoet. Maar dat is een kwestie van persoonlijke smaak denk ik.

Het recept komt uit de laatste Elle eten. Het blad is inmiddels al aardig smoezelig, ik heb er al van alles uit gekookt.

Nodig:
4 eiwitten
160 gram kristalsuiker
1 tl vanille extract
2 tl witte wijnazijn (volgens het recept in de Elle moet dit wittewijn azijn zijn, maar ik vond het niet de moeite om dat aan te gaan schaffen voor twee theelepels...)
60 gram walnoten (of nougatine)
60 gram ongezouten crackers (ik had gewone crackers van Lu gekocht. Volgens mij betekent ongezouten dat je geen Tucjes moet kopen)

Vulling:
140 gram pure chocolade
200 ml slagroom
1 tl vanille extract
150 gram aardbeien (of ander niet té zoet fruit)
poedersuiker

Werkwijze:
Oven voorverwarmen op 120 graden.
Maal de walnoten en crackers fijn in de keukenmachine.
Bedek de bodem van een springvorm met bakpapier en vet de rand in.
Klop de eiwitten tot ze er uitzien als heel dik scheerschuim. Klop er de suiker door, daarna vanille extract en azijn.
Spatel er de crackers en de walnoten door.
Giet het mengsel in de bakvorm, maak de bovenkant mooi glad en maak een kuiltje in het midden.
Bak anderhalf uur in de oven, of tot de randen de vorm loslaten. Zet dan de ovendeur op een kier en laat de meringue afkoelen. Smelt de chocolade au bain marie en druppel die over de meringue. Laat de chocola hard worden.
Klop de slagroom stijf met het vanille extract en bedek de meringue ermee. Garneer met de aardbeien en bestuif met poedersuiker.
Neem een klein stukje, anders heb je een enorme suikerkick...

Boeken: NRC boekenfeest

Vol verwachting klopte mijn hart: ik had kaartjes voor het Boekenfeest van NRC Handelsblad, ter ere van het 10-jarig bestaan van de boekenbijlage. Leuk om daar de recensenten eens 'in het echt' te zien en te luisteren naar goede discussies over boeken. Het feestje vond plaats in Felix Meritis in Amsterdam (en je hoorde leuke variaties op de uitspraak daarvan). Het viel me direct op dat ik een beetje uit de toon viel. Blijkbaar zijn fanatieke lezers van de boekenbijlage ofwel 55+ ofwel 24 en op zoek naar een baantje bij een uitgever. Waar waren mijn leeftijdsgenoten? Ben ik gek? Suf?

Nou ja, ik vond het ook nog een leuke avond. De eminences grises liepen erg met hun kennis te koop als ze een vraag stelden (Ik ben zeer deskundig en ik heb dit en dit en dit allemaal gelezen en dat wil ik jullie graag vertellen). Maar ja misschien ben ik ook wel zo op die leeftijd.

Ik was eerst bij de leesclub live over Het complot tegen Amerika van Philip Roth. Drie recencenten (Elsbeth Etty, Joost Zwagerman, Bas Heijne) mochten 5 minuten vertellen wat zij ervan vonden en daarna mocht de zaal zich er mee bemoeien. Het werd een boeiende bijeenkomst, hoewel de recensenten meer te vertellen hadden dan het publiek. Gelukkig maar. (En ik heb mijn mond niet opengetrokken, ook dat nog). Ik had er nog wel langer naar willen luisteren.
Daarna een workshop over het bestaan van een Literair Criticus, in dit geval Arnold Heumakers. Het werd een boeiend gesprek. Sommige vragen kon ik zelf wel beantwoorden (Kiest u alle boeken zelf? Nee natuurlijk niet, maar soms wel) maar bijvoorbeeld de discussie over reacties van gerecenseerden was erg leuk.
Tot slot naar de discussie over de vraag of er sprake is van De Nederlandse literatuur of niet. De discussieleider was een beetje traag maar de besproken topics waren interessant. Is Arnon Grunberg Nederlandse Literatuur? Zijn referentiekader is niet bijzonder Nederlands.

Het was een leuke avond die uitnodigde tot het lezen van nog meer boeken. Maar ja, eerst Didar en Faroek maar eens uitlezen...

Bakken: scones

Van vorm zijn ze een beetje anders dan echte scones (bijvoorbeeld die van Scallywags) maar ze smaken hetzelfde. De volgende keer zal ik mij meer toeleggen op de vorm.

Het is een vreemde gewaarwording om gebak te maken op basis van geklopte slagroom. Het bleef een beetje plakkerig allemaal en ik vroeg me af of ik er niet wat meer bloem bij had moeten doen om ze wat steviger te maken. Maar ik heb me voor de verandering precies aan het recept gehouden. Experimenteren doe ik de volgende keer wel weer.

Nodig:
600 gram slagroom
400 gram bloem
6 theelepels bakpoeder
2 eetlepels witte basterd suiker

Werkwijze:
Klop de slagroom stijf. Zeef de bloem en het bakpoeder en meng door de slagroom. Voeg de suiker toe. Bestuif een stuk bakpapier met wat bloem en maak van het deeg mooie rondjes van ongeveer 5 centimeter in diameter. Doe ze 17 minuten in een op 180 graden voorverwarmde oven.

Boeken: Armelia

Ik las over dit boek op het weblog van Sander en besloot het meteen te kopen. En de dagen daarna zag ik het boek ineens overal. Nou was dat ook niet zo heel gek, aangezien de auteur uit Leiden komt.

Het bleek een zeer goede keus. De schrijver schrijft op de manier van Marquez en dat verwacht je niet van een Nederlanders, zelfs niet van eentje met zo'n interessante gecombineerde achternaam.

Het gaat over Spanje in de tijd van de Spaanse burgeroorlog, bezien vanuit een familie in een klein dorpje. Steeds wordt in het boek vooruit gewezen en terug gekeken naar de dag dat er een massamoord in het dorpje plaatsvond. De hoofdstukken hebben de namen van personages. De belangrijkste zijn die uit de familie van Armelia, en die krijgen ook de meeste tekst. Van anderen wordt alleen vermeld wat ze deden op de dag van de massamoord, voordat ze stierven.

Enerzijds is het dus een pittig boek, met veel ellende. Maar de schrijfstijl en de magisch realistische elementen geven het een prettig mystiek sfeertje. Zeer de moeite waard.