Bakken: ansjovis-olijven koekjes

Vroeger op zondag bij mijn opa en oma kregen we vaak kaaskoekjes die al een tijdje in de kast stonden. Ze roken een beetje muf, en waren meestal ook niet bijster kanpperig meer. Het heeft mij een aversie tegen die koekjes opgeleverd. Maar het is wel leuk om ze te maken. Dit is een variant uit het geweldige boek Koekje. Het is wel een beetje bewerkelijk, want je bent zelf bladerdeeg aan het rollen. Natuurlijk kun je het ook met gewoon bladerdeeg doen, maar dat is wel minder leuk.

Nodig:
4 gram groentebouillonpoeder
75 gram vocht van de olijven
2 gram wasabi
3 gram zout
150 gram zachte boter
175 gram patentbloem (Gezeefd)
120 gram groene ansjovisolijven, fijngehakt
15 gram ansjovis, fijngesneden

Werkwijze
Roer het bouillonpoeder door het olijvenvocht. Meng wasabi, zout, olijvenvocht en 25 gram boter. Kneed er 125 gram patentbloem door en meng tot een bal. Rol de bal op een met bloem bestoven werkblad uit tot een kruis.

Meng de rest van de boter met 40 gram van de olijven, de ansjovis en de rest van het bloem tot een mooi mengsel. Verdeel het over het midden van de deeglap in een vierkant van ca 8x8 cm. Vouw de deegflappen er overheen zodat je een pakketje hebt. Rol dit uit tot een rechthoekige lap van ongeveer anderhalve cm dik. Vouw deze op in drie lagen, zodat je een flap van ca 4,5 cm dik overhoudt. Leg die een half uur in de koelkast.
Haal dan het deeg uit de koelkast, en herhaal het voorgaande proces: eerst uitrollen tot 1,5 cm, dan in drie lagen vouwen. Weer in plasticfolie doen, weer in de koelkast.
Rol uit tot een lap van ca 40x70 cm. Bestrijk met het restantje olijven.
Rol nu het deeg op vanaf beide zijkanten. Je krijgt twee rollen die elkaar in het midden raken. Plak ze aan elkaar door de naad een beetje nat te maken met water.
Verpak in platsicfolie en doe een uur in de koelkast.

Snijd de rol in plakes van 4 mm dik en leg ze op een bakplaat. De koekjes lopen uit tijdens het bakken, dus laat genoeg ruimte tussen de koekjes.
Bak ze 20 minuten in een voorverwarmde oven van 180 graden. Laat de ovendeur op een kier, zodat de stoom kan ontsnappen. (Je kunt gewoon een houten lepel tussen de deur steken).

Bakken: raapstelen stamppot

Als er raapstelen in mijn biologische groentepakket zitten, ben ik altijd blij. Gisteren maakte ik een stamppotje met geitenkaas, naar voorbeeld van een recept in delicious.

Nodig (2 personen)
600 gram kruimige aardappels
klont roomboter
150 ml warme melk
flinke bos raapstelen
150 gram chèvre
nootmuskaat
handje cashewnoten

Werkwijze:
Was de raapstelen zorgvuldig, droog ze in de slacentrifuge en snijd ze in kleine stukjes. Schil en kook de aardappels.
Maak puree van de aardappels met de roomboter, nootmuskaat en warme melk. Roer hier de raapstelen, de helft van de geitenkaas en de cashewnoten doorheen. Schep op een bord en strooi er het restant geitenkaas overheen.

Boeken: Charles Lewinsky - Het lot van de familie Meijer

Weer een prachtig boek over de wereldgeschiedenis vanuit een ander perspectief: Europa van het einde van de negentiende eeuw tot 1945. Het gezichtspunt is een Joodse familie in Zwitserland. Hoewel het ook in Zwitserland geen gemakkelijke tijden zijn voor de Joden, overleven ze uiteindelijk bijna allemaal de Tweede Wereldoorlog.

De auteur beschrijft de lotgevallen van een aantal opeenvolgende generaties van de familie Meijer. Er word van alles beschreven, van huwelijksaanzoeken en geflirt, tot voor de Joden ongunstige politieke beslissingen, en sociale druk.

Wat je raakt in dit boek zijn de karakteriseringen. Je leeft onmiddellijk mee met de familieleden. Als het verhaal is opgeschoven naar een volgende generatie, zit de voorgaande generatie nog volop in je hoofd en bepaalt je blik op de gebeurtenissen. Ook de steeds terugkerende, al lang overleden, oom die zich overal mee bemoeit, is echt een aanwinst.

Het is een dikke pil, maar het lezen meer dan waard en het is uit voordat je het door hebt.

Bakken: ijstaart

Frambozen ijstaart

Een ijstaart "bakken" leek me wel een leuk experiment. Dat had ik nog nooit geprobeerd. Het allerleukste van zo'n taart bleek te zijn dat hij (obviously, dat had ik eerder kunnen bedenken natuurlijk) veel langer houdbaar is doordat je hem in de vriezer bewaart. Dus toen ik jarig was en de taart op dreigde te raken, kon ik deze taart heel casual uit de vriezer tevoorschijn toveren. En hij is nog bijzonder lekker ook.

Nodig:

IJstaart:
250 gram chocolate chip cookies
1 el cacao
120 gr gesmolten boter (ongezouten)
500 ml volle melk
1 vanillestokje, gespleten
6 eidooiers
125 gr kristalsuiker
2 tl maïzena
200 ml slagroom

Frambozensaus:
60 gr kristalsuiker
250 gr frambozen (die uit de diepvries van AH zijn heel ok in deze tijd van het jaar)
Sap van 1 citroen

Werkwijze
Maal de koekjes, cacao en gesmolten boter tot een massa in de keukenmachine. Bekleed hiermee de bodem van een ingevette springvorm (26 cm). Zet in de koelkast.

Breng in een pan de melk met het vanillestokje erin tegen de kook aan. Zet het vuur dan uit, zet de pan weg en laat 30 minuten trekken. Haal het vanille stokje eruit, schraap het merg er uit en roer dat er doorheen.
Klop de eierdooiers met de suiker en de maïzena glad in een kom. Schenk de nog warme melk er al roerend bij en giet het terug in de pan. Breng tegen de kook aan, roer voortdurend, en laat op laag vuur zachtjes binden in ongeveer 5 minuten.
Laat de wasbak vollopen met ijskoud water en laat de vla in de pan daarin afkoelen. Klop de slagroom stijf en spatel die door de vla. Zet 30 minuten in de vriezer.

Voor de frambozensaus doe je de suiker met twee eetlepels warm water in een pannetje en verwarm dat, onder voortdurend roeren, totdat de suiker is opgelost. Laat het afkoelen en roer de frambozen en het citroensap erdoor. Pureer tot een gladde saus in de keukenmachine.
Schenk de vla op de koekjesbodem. Trek met een mes gleuven in de bovenlaag en giet daar de helft van de frambozensaus in. Zet de taart een nacht in de vriezer.

Haal de taart ongeveer een half uur voordata je hem wilt serveren uit de vriezer. Schep er nog wat frambozensaus overheen.

Bakken: tomaten kikkererwten soep

Voor de nieuwjaarsborrel van mijn jaarclub maakte ik deze tomaten kikkererwtensoep. En hoewel sommigen een licht trauma hebben overgehouden aan een week lang kikkererwten en komijn in Marokko (ik niet overigens), viel hij toch erg in de smaak. Zo nu en dan klonk er "Ik moet ineens zo erg aan tajines denken..." Maar ja, bij een tweede bezoek aan Marokko bleek ook wel dat we de eerste keer ook wel een beetje pech hadden gehad met het eten.

Hoe dan ook, Marion vroeg om het recept, om haar goede voornemen van meer koken gestalte te kunnen geven. En, veel later dan beloofd: Marion, hier komt 'ie. Je kunt deze soep ook heel goed invriezen, dus maak vooral te veel.

Nodig
2,5 el olijfolie
2 witte uien
4 tenen knoflook (geperst)
1 groene peper, schoongemaakt en fijngehakt
3 tl gemalen komijn
1 tl paprikapoeder
2 blikken kikkererwten (blikken van 400 gr zijn ok)
3 blikken gehakte tomaten (400 gr blikken)
1 ¼ liter groentebouillon
100 gram chorizo

Om te serveren:
Partjes limoen en koriander


Werkwijze
Verhit de olijfolie in een soeppan. Bak de plakjes chorizo tot ze knapperig zijn en laat uitlekken op keukenpapier.
Bak de ui tot hij zacht is. Voeg de knoflook, groene peper, komijn en paprikapoeder toe en roer 1 minuut, tot de kruiden beginnen te ruiken. Voeg de kikkererwten, tomaat en bouillon toe en roer. Breng aan de kook en laat 25 minuten zachtjes koken, met het deksel half over de pan. Laat iets afkoelen.
Pureer de helft soep met een staafmixer of in de keukenmachine en doe die terug bij de andere helft. Breng op smaak met zout en peper en doe de stukjes chorizo er weer bij. Warm de soep weer helemaal door en serveer met limoenpartjes en koriander.

Boeken: Mary Ann Shaffer - Eilandpost

Het voordeel van met je been omhoog op de bank zitten (omdat je van je step gedonderd bent op de sportschool), is dat je weer even echt aan lezen toekomt. Gisteren las ik Koetsier Herfst uit, vandaag Eilandpost. Eilandpost kreeg ik voor mijn verjaardag van Juliette.

Het is zo'n boek dat ik niet gelezen zou hebben als ik het niet gekregen had. En dat was jammer geweest, want het leest lekker weg en het boeit zeker. Nee, het is geen hoogstaande literatuur, maar het is wel leuk. Mary Ann Shaffer is er in geslaagd een levendig beeld neer te zetten van de mensen en hun levens. De personages blijven nog lang in je hoofd zitten. Zeker als je niet zo mobiel bent, is het een fijn boek: met dit boek blijf je rustig zitten totdat je het uit hebt.

Het is een roman in brieven, waarbij de Londense schrijfster Juliet kennismaakt met een leeskring op het kanaaleiland Guernsey (Het literaire aardappelschiltaart genootschap van Guernsey). De leden van de leeskring vertellen haar over hun leven tijdens de oorlog. Juliet krijgt een steeds beter beeld van hun leven, en tegelijk ook van haar eigen leven.

Door het perspectief op de oorlog vanaf de Kanaaleilanden en door heel wat literaire verwijzingen zit er ook nog wat meer aan dan een goed geschreven verhaal. De Kanaaleilanden werden door de Duitsers bezet op weg naar Engeland, waar ze niet kwamen. De eilanden waren helemaal afgesloten van de buitenwereld en wisten dus niet wat er in de rest van de wereld gebeurde. Ik houd wel van andere perspectieven op de Tweede Wereldoorlog.

En een leesclub van mensen die aanvankelijk weinig lazen, en het moeten doen met dat wat voorradig is (en niet is opgestookt in de kachel) levert leuke variërende perspectieven op. Er worden uiteindelijk zelfs brieven van Oscar Wilde gevonden in een koektrommel, hoewel dat verder niet echt bijdraagt aan het verhaal.

Boeken: Otto de Kat - Julia

Soms valt je oog op een boek waarvan je meteen weet dat je het wilt lezen. Julia was voor mij zo'n boek.

Het gaat over een jongeman die de zaak van zijn vader over moet nemen. Hij ziet daar vreselijk tegenop. Niet alleen tegen die zaak, eigenlijk tegen de toekomst in het algemeen. Trouwen, kinderen, directeur zijn, het beklemt hem. Hij gaat een poosje naar Lübeck om daar mee te lopen in een vooraanstaande fabriek op hetzelfde terrein en ontmoet daar Julia. Hij is direct verliefd. Pas als hij haar leert kennen, merkt hij dat dit een vrouw is met duidelijke politieke ideeën. En dat is lastig, vlak voor de tweede wereldoorlog.

De situatie wordt steeds grimmiger, en op haar verzoek verlaat hij Lübeck. Hij blijft zich dit nog jarenlang kwalijk nemen, zeker als hij hoort dat Julia in de oorlog bij een bombardement is overleden.

De rest van zijn leven draagt hij zijn vertrek uit Lübeck met zich mee. Had hij dat wel moeten doen? Heeft hij Julia aan haar lot over gelaten?

Hij praat er echter niet over. Zijn vrouw (die hij nou niet helemaal uit overtuiging ten huwelijk vroeg) weet dat er iets is, maar weet niet precies wat. Hij voelt zich tekort schieten, aan zijn vrouw, zijn bedrijf, Julia, zijn grootvader. Zijn leven lijkt mooi (succesvolle directeur) maar is het niet.

Het is in een heel sobere stijl geschreven, een stijl die je aanmaant om rustig te lezen. Aan de andere kant trekt het verhaal je mee, zodat je gauw aan het einde wilt zijn om te weten wat er nou precies allemaal speelde.

Bakken: tiramisu

Uit mijn nieuwe favoriete kookboek De zilveren lepel haalde ik een lekker recept voor tiramisu. Heel basic, erg de moeite waard. Ik werd wel een beetje zenuwachtig toen thuis de stroom uitviel toen de tiramisu stond op de stijven in de koelkast, maar in deze tijd van het jaar maakt dat gelukkig niet zo veel uit.



Nodig:

2 eiwitten

4 eidooiers

150 gram poedersuiker

400 gram mascarpone

200 gram lange vingers

175 ml espresso, afgekoeld

200 gram geraspte pure chocola (gaat prima in de keukenmachine)

cacao om te bestuiven



Werkwijze:

Klop de eiwitten stijf in een vetvrije kom. Klop in een andere kom de dooiers met de suiker tot een bleke, luchtige massa. Meng er voorzichtig de mascarpone en het eiwit door. Doe in een schaal een laagje lange vingers, en bestrijk die met de koffie. Leg er een laag mascarponeroom op. Bedek die met de geraspte chocola. Maak zo laagjes totdat alles op is. Zorg dat je eindigt met een laag mascarponeroom. Bestuif met cacao, en zet 3 uur in de koelkast.


Voor 4 tot 6 personen, afhankelijk van de eetlust.

Bakken: bruschetti met lekkers

Om onze nieuwjaardag extra leuk te maken, hadden we een fles champagne gekocht (Taittinger) en leuke borrelhapjes gemaakt.



De bruschetti:
Snijd een ciabatta in plakken. Rooster de plakken in de koekenpan tot ze knapperig zijn. Snijd een teen knoflook in tweeën en bestrijk de plakken ciabatta met deze helften.



Beleg:

In dit geval was het beleg eenvoudig, op één na. Allemaal te koop bij de Appie. Van links naar rechts op de foto:

- Spianata romana

- mojo rosso (een rood pepersausje uit een potje van de AH) met buffelmozzarella

- tonijn/anjovispaté

(meng een blikje tonijn met 6 schoongespoelde ansjovisfilets, een halve gesnipperde rode ui, 2 eetlepels olijfolie, zout, peper en een theelepel worchestersaus)

- buffelmozzarella met zongedroogde tomaatjes

Boeken: Michael Chabon - De jiddische politiebond

Na De wonderbaarlijke avonturen van Kavalier en Clay was ik erg enthousiast over Michael Chabon. De Jiddische politiebond heeft dat enthousiasme niet verminderd.

Het is een What if verhaal, dat Chabon laat spelen in een denkbeeldige Joodse staat in Alaska. Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog zijn de Joden die uit Europa vluchtten hier bijeengebracht, in een eigen staat. Het voortbestaan van de staat staat op het spel en in de samenleving is veel onrust.

Dit gegeven alleen al is interessant, maar Chabon weeft er het verhaal doorheen van inspecteur Meyer Landsman. Landsman wil koste wat kost een moord oplossen, ook al raakt hij dan zijn baan kwijt en wordt zijn leven bedreigd. Zijn ex-vrouw is zijn nieuwe baas, hijzelf is sinds hun scheiding een beetje in verval geraakt en het verlies van zijn zus heeft hij nooit verwerkt.

Al deze draadjes, van de ex-vrouw tot het verlies van zijn penning, tot zijn zus komen bij het oplossen van de moordzaak bij elkaar.

Ik houd nooit zo van detectives, maar Chabon slaagt er in om er zo veel andere dingen doorheen te weven dat het erg leuk om te lezen wordt. Daarmee is dit boek ook niet echt een detective. Het gaat wel over een politieman die een moord oplost, maar er gebeurt nog veel meer.

De beschrijvingen van het leven van alledag in deze staat en de dingen die Meyer meemaakt zorgen ervoor dat je nog lang aan dit boek blijft terugdenken.

Bakken: zabaglione taart

Van Dineke kreeg ik laatst een fles Marsala. De mogelijkheden hiermee zijn natuurlijk eindeloos, maar een zeer goede optie is deze zabaglione taart. Het maken van de zabaglione is niet moeilijk, maar je moet wel je aandacht er even bijhouden. De rest is heel eenvoudig.

Nodig:
(zabaglione vulling)
3 eidooiers
75 gr suiker
40 g bloem (gezeefd)
250 ml marsala
350 ml slagroom

(cakedeeg)
110 g zelfrijzend bakmeel
1/2 theelepel bakpoeder of dubbelkoolzure soda
2 eieren
125 gram boter
110 gram suiker
merg uit 1/2 vanillestokje
theelepel kaneel

Werkwijze:
Klop de eidooiers los. Meng de suiker er doorheen en klop het door elkaar, tot het lichter van kleur is geworden (duurt ongeveer 3 minuten). Meng rustig de bloem erdoor, beetje bij beetje, en daarna de marsala. Giet het mengsel in een pan met een dikke bodem en verwarm. Dit is het moment dat je goed op moet letten: goed blijven roeren, en als het bindt het vuur uitzetten. Het lijkt alsof er klontjes inkomen, maar goed roeren verhelpt dat. (En als het schift, is er nog geen ramp: alles in een schone pan doen en opnieuw gaan roeren.) Laat het afkoelen, roer af en toe om te voorkomen dat er een vel op komt. Dek af met plasticfolie en zet 2 uur in de koelkast.

Verwarm de oven op 175 graden. Zeef meel en bakpoeder, voeg de rest van de ingrediënten toe en roer het goed. Het moet een soepel deeg worden, dat van een lepel afloopt. Schep het deeg in een ingevette bakvorm, zorg dat het vlak is en zet 30 minuten in de oven. Laat 5 minuten staan en haal het dan uit de vorm. Zet het op een rooster en laat afkoelen. Als de taart is afgekoeld, snijd je hem overdwars in tweeën. De taart is niet zo heel dik geworden, dus snijd voorzichtig.

Klop de slagroom stijf. Meng 2/3 van de zabaglione erdoorheen. Bestrijk de onderste taarthelft met de vulling, houd wat over voor de bovenkant. Leg de andere helft er bovenop. Roer de rest van de zabaglione door de overgebleven slagroom en strijk dit over de bovenkant.

Je kunt de taart nu direct eten, maar als je hem nog even een uurtje in de koelkast zet, is hij gemakkelijker te snijden.

Bakken: Portugese custard taartjes

In Belem in Portugal (vlakbij Lissabon) aten wij een paar jaar geleden deze goddelijke custard taartjes. Ze werden daar op grote bladen, heel heet, naar binnen gedragen en daar meteen door de klanten opgegeten. We hebben daar in Nederland nog lang van gedroomd, en hebben een tijd moeten zoeken naar het juiste recept. Met een beetje van mezelf en een beetje uit allerlei kookboeken is er dan nu een variant die er behoorlijk op lijkt:

Nodig:
Muffinvorm met 6 vakjes
6 plakjes bladerdeeg
2 vanillestokjes (of één heel goede als je die kunt krijgen)
250 ml slagroom
4 eidooiers
6 el suiker
1 el bloem
boter om de vorm in te vetten
poedersuiker en kaneel

Werkwijze:
Oven voorverwarmen op 225 graden. Muffinvorm invetten.

Laat het bladerdeeg ontdooien en bekleed alle uitsparingen met een blad bladerdeeg. Snijd de randjes af.

Snijd het vanillestokje open (in de lengte) en doe het in een pan samen met de slagroom. Verwarm de slagroom tot hij kookt. Haal dan het stokje er uit en schraap met een scherp mesje het merg er uit. Meng dat weer door de slagroom.

Roer de eidooiers door de bloem en suiker. Voeg er een paar eetlepels van het hete slagroommengsel aan toe. Goed roeren. Doe nu het ei-suiker mengsel bij de rest van het slagroommengsel in de pan. Roeren en het mengsel iets laten binden (het moet iets dikker worden). Laat het niet koken.

Giet het mengsel in de muffinvormpjes, tot op de rand. Zet 10 minuten in de oven. Je ziet dat de vulling snel rijst en kleurt, dus let goed op de tijd. Haal de taartjes uit de vorm en laat ze 10 minten afkoelen. Bestrooi met poedersuiker en kaneel en serveer direct, nu ze nog warm zijn.

Niet goed voor de lijn, wel heel lekker!

Bakken: quiche met kabeljauw

Nodig:
5 plakjes bladerdeeg
Bloem om je werkvlak mee te bestuiven
400 gram kabeljauw (of pangasius of tilapia)
1 rode peper, zaadjes en zaadlijsten verwijderd
Geraspte schil van ½ sinaasappel
2 eetlepels olijfolie
2 theelepels Italiaanse kruiden
2 tenen knoflook, fijngehakt
100 gram gruyère, geraspt
3 eieren
125 ml slagroom

Springvorm

Werkwijze
Meng de vis met de rode peper, knoflook, kruiden, sinaasappelschil en olijfolie. Laat ongeveer 45 minuten marineren.

Verwarm de oven voor op 200 graden.

Laat de plakjes bladerdeeg ontdooien, leg ze bovenop elkaar op een met bloem bestoven werkblad en rol er met de deegroller een grote lap van die in je springvorm past. Vet de springvorm in met boter en vouw de deeglap er in.

Meng de eieren met de slagroom, goed kloppen. Voeg de gruyère toe. Doe het eimengsel in de springvorm. Verdeel de vis over het mengsel.

Zet een half uur in de oven en eet smakelijk!

Boeken: Scarlet Thomas - The end of mr Y

The end of mr Y werd me -met enige aarzeling- aangeraden door Sander. Hij wist niet
helemaal zeker of het iets voor mij zou zijn, maar raadde het in ieder geval wel aan.

De flaptekst trok me wel, dus ik nam het mee op vakantie naar Marokko.

Het boek ziet er alleen al heel mooi uit: de randen van de bladzijden zijn zwart en dat geeft een interessante aanblik. Ik ben er alleen bij het lezen niet achter gekomen waarom dat nou zo is.

Het gaat over een promovenda die een merkwaardig boek in handen krijgt. Het is een boek waarvan gezegd wordt dat er een vloek op rust. Langzaam kom je er achter waar die vloek in zit, en kom je te weten wat er met vorige eigenaren gebeurde. Het is heel spannend, en het sleurt je beslist mee. Omdat het soms ook behoorlijk spooky is, droomde ik er wel van. Ik las het daarna maar niet meer vlak voor het slapengaan.

Het is niet echt een gemakkelijk boek. Er komen veel gedachtenexperimenten en filosofische benaderingen in voor, en die zijn niet allemaal even gemakkelijk te volgen. Ook begint ieder nieuw deel met een motto, maar een paar regeltjes, maar af en toe wist ik echt niet wat er stond.

Al met al vond ik het zeker meeslepend, en ook een bijzonder boek. Juist door die gedachtenexperimenten wordt het anders dan andere gothic novel achtige boeken.

Boeken: Bas Haring - Voor een echt succesvol leven

Wat is dit nu? Een managementboek?

Nee, het is Bas Haring die zich afvraagt wanneer iemands leven echt succesvol is. Is dat alleen maar als je dingen doet die goed voor je zijn? Is dat als je wint? Als je kinderen hebt? En wat nu als je dingen doet die niet goed voor jou zijn, maar bijvoorbeeld wel een ander doel dienen? Kun je een succesvol leven hebben als je geen kinderen hebt?

Het is een leuk thema dat Haring aansnijdt, en door zijn soepele schrijfstijl houdt hij je gemakkelijk bij de les. Hij geeft veel en goede voorbeelden, maakt zo nu en dan een zijsprong maar brengt je altijd weer terug op de goede weg. Het leest lekker en het is zeker vermakelijk.

En toch overtuigt het mij niet echt. Ik voel namelijk zijn probleem niet aan. Ik kan me niet voorstellen dat je op een sportveld staat en dat het je niet uitmaakt of je wint. Ik vind het gevoel om iets bereikt te hebben geweldig. Ik doe ook wel eens dingen die niet goed voor me zijn. Ik vind het ook rot voor een eendje dat het zo vermagert als het eieren uitbroedt. Maar ik ben te lui om me daar zorgen over te maken...

Boeken: Theo Thijssen - Het grijze kind

Na het lezen van De gelukkige klas besprak ik dit boek met mijn collega`s. Ik was er erg enthousiast over en wilde wel meer van Thijssen lezen. Eén van mijn collega´s bleek een groot fan van Theo Thijssen en vond Het grijze kind zijn beste boek. Ik mocht het lenen om te bepalen wat ik er zelf van vond.

Het grijze kind is uitgekomen in 1927. Het geeft de blik weer van een kind op de wereld waarin het opgroeit. Omdat het kind de geest heeft van een oude man (en zich dingen ´uit een vorig leven´ herinnert) kijkt het met een bijzondere blik naar de wereld om hem heen. Hij doorziet het misplaatste standbesef van zijn familie. Van een familie die zich meer voelt dan ze is. Af en toe moet je een beetje aan Hyacinth Bucket denken, ook al kon Thijssen dat niet weten.

Want vanwege zijn levenservaring ziet hij wat er allemaal omgaat. Bijvoorbeeld dat er over hem opschept wordt om hem beter te laten lijken. Bijvoorbeeld dat men voorwendt dat het huwelijk dat zijn zuster sluit een goede deal is. In werkelijkheid is de schoonfamilie niet eens rijk genoeg om met een geslaagd huwelijkscadeau te komen. Het grijze kind beziet en overweegt dit alles, en geeft commentaar op wat het ziet.

Het is inderdaad weer een mooi boek, met net zulke tijdloze observaties van de wereld als in De gelukkige klas. Op naar het volgende boek.

Bakken: pizza

Soms blijk je met iets eenvoudigs als kant en klaar pizzadeeg met bijgesloten potje tomatensaus een verrassend lekkere lunch te kunnen maken. (Wel voor twee personen want de pizza op de foto is inderdaad zo groot als hij lijkt, past net in het bakblik.)
Ik was een dagje ziek thuis en wilde niet te veel moeite doen voor mijn lunch. En zie hier het resultaat.

Heel gemakkelijk:

Nodig:
1 pakje pizzadeeg en tomaten saus (AH eigen merk, stond bij de Danerolle etc.)
1 zakje pastakaas
1 bol mozzarella
gorgonzola
ansjovis

Werkwijze:
Rol de deeglap uit over een bakblik bekleed met bakpapier. Spreid er de tomatensaus overheen. Bedek de hele pizza met pastakaas en verdeel daar plakken mozzarella en gorgonzola overheen. Spoel de ansjovisjes af onder de kraan en verdeel ze over de pizza. 15 minuten op 200 graden in de oven.
De bodem is zacht, niet krokant, maar wel heel lekker.

Boeken: Michael Chabon – de wonderbaarlijke avonturen van Kavalier en Clay

Michael Chabon wordt regelmatig genoemd als een van de grote aanstormende schrijvers uit Amerika. Onlangs verscheen De Jiddische politiebond, dat ik graag wil lezen. Maar de roman waarmee Chabon zijn naam vestigde had ik nog niet gelezen, dus het leek me het beste daar maar mee te beginnen. Ik weet nog dat ik De wonderbaarlijke avonturen van Kavalier en Clay toen het nieuw was liet liggen, ik dacht dat het over strips ging en dat trok me niet zo. Maar alle goede verwijzingen trokken me toch over de streep, en gelukkig maar.

Het boek wordt niet voor niets zo geprezen. Het gaat over twee neven, Joseph (Joe) Kavalier en Sam Clay. Over hun leven, de dilemma’s waar ze voor komen te staan. Hun dilemma’s zijn heel verschillend. Joe is uit Praag naar Amerika gevlucht als Hitler oprukt in Europa, maar zijn familie is nog daar en gaat veel ellende tegemoet. Sam valt op mannen, maar dat is niet echt geaccepteerd in de samenleving in die tijd. En dat is nog lang niet alles wat ze tegenkomen. Samen zijn ze succesvol als stripmakers, als Kavalier & Clay.

Sam verzint de verhalen, Joe tekent de plaatjes en zo maken ze succesvolle strips. Waar hun bazen vreselijk veel geld aan verdienen en zij een beetje. Chabon verwijst een beetje semi-wetenschappelijk naar allerlei bronnen over dit duo, dat geeft leuke accenten in het verhaal.

Er gebeuren zo veel dingen, en je blijft er zo over nadenken, dat dit een boek is dat je niet te lang laat liggen. Het moet uit, ondanks het feit dat het behoorlijk dik is en in de goedkope editie van 7,50 érg kleine lettertjes heeft.

Aan het einde was ik helemaal geroerd, en dat overkomt me niet vaak bij boeken.

Bakken: risotto met venkel

Ik ben dol op risotto, hoewel het soms best een beetje bewerkelijk is. Je moet er in ieder geval geduld voor hebben. Maar het kan soms na een drukke werkdag best ontspannend zijn om een half uurtje in een pan te roeren!

Deze risotto is vooral erg lekker omdat de venkel en de marsala heel lekker bij elkaar smaken. Het was een experimentje, maar zeker voor herhaling vatbaar.

(voor 2 personen)

Nodig:

175 gram arboriorijst

1/2 ui, in plakken

5 plakken ontbijtspek of pancetta

2 venkelknollen, in ringen gesneden

50 gram parmezaan

een scheutje Marsala (hoeft niet per se maar is wel erg lekker)

1,5 liter groentebouillon (ik had Italiaanse porcini bouillonblokjes)

Werkwijze:

Verhit wat olijfolie in een pan met een dikke bodem. Bak er het ontbijtspek in tot het knapperig is. Laat uitlekken op keukenpapier. Doe een beetje boter in de pan en bak de ui en de venkel een minuut of 5. Doe er de rijst bij en laat de rijst eventjes meebakken. Voeg nu lepel voor lepel de bouillon toe, en blijf roeren.

Dan wordt het lastiger: als de rijst al een beetje zacht is (proeven!) maar binnenin nog wel bite heeft, zet je het vuur uit. Doe de parmezaan erbij, het spek, een klontje boter en de Marsala en roer nog een keer goed door. Laat nu de pan 10 minuten staan.

Serveer met nog een beetje parmezaan.

Boeken: Ian mc Ewan - Aan Chesil beach

Het is een beetje veel Boeken en wat weinig Bakken momenteel, excuus. Ik heb even niet zo'n gelukkige hand van fotograferen, en dat levert allerlei onscherpe foto's op. En zo kan ik de heerlijke Vietnamese curry van vorige week dus nog niet delen :-(

Maar goed, boeken zijn er volop. Zo kreeg ik laatst de nieuwe McEwan cadeau, dat was al een klein feestje op zich. Aan Chesil beach gaat over de avond voorafgaand aan de huwelijksnacht van een jong stel, net voor de seksuele revolutie. Het vertelt in het klein wat een groot leed er kan ontstaan als je bepaalde dingen niet durft uit te spreken. Je gaat van alles over elkaar denken, interpreteert allerlei signalen, maar misschien wel op de verkeerde manier.

En zo loopt, om een reden die je je nu niet meer op die manier kunt voorstellen alles in de soep. Arme Florence, arme Edward. Ze waren al zo verschillend, en nu dit nog.

Het is beslist minder sterk dan mijn favorieten Boetekleed en Zaterdag, maar toch. Wat een goede schrijver is Ian McEwan. Al na drie regels sleept hij je mee, en voor je gevoel een paar minuten later, sla je met een zucht het boek dicht.