Het voordeel van met je been omhoog op de bank zitten (omdat je van je step gedonderd bent op de sportschool), is dat je weer even echt aan lezen toekomt. Gisteren las ik Koetsier Herfst uit, vandaag Eilandpost. Eilandpost kreeg ik voor mijn verjaardag van Juliette.
Het is zo'n boek dat ik niet gelezen zou hebben als ik het niet gekregen had. En dat was jammer geweest, want het leest lekker weg en het boeit zeker. Nee, het is geen hoogstaande literatuur, maar het is wel leuk. Mary Ann Shaffer is er in geslaagd een levendig beeld neer te zetten van de mensen en hun levens. De personages blijven nog lang in je hoofd zitten. Zeker als je niet zo mobiel bent, is het een fijn boek: met dit boek blijf je rustig zitten totdat je het uit hebt.
Het is een roman in brieven, waarbij de Londense schrijfster Juliet kennismaakt met een leeskring op het kanaaleiland Guernsey (Het literaire aardappelschiltaart genootschap van Guernsey). De leden van de leeskring vertellen haar over hun leven tijdens de oorlog. Juliet krijgt een steeds beter beeld van hun leven, en tegelijk ook van haar eigen leven.
Door het perspectief op de oorlog vanaf de Kanaaleilanden en door heel wat literaire verwijzingen zit er ook nog wat meer aan dan een goed geschreven verhaal. De Kanaaleilanden werden door de Duitsers bezet op weg naar Engeland, waar ze niet kwamen. De eilanden waren helemaal afgesloten van de buitenwereld en wisten dus niet wat er in de rest van de wereld gebeurde. Ik houd wel van andere perspectieven op de Tweede Wereldoorlog.
En een leesclub van mensen die aanvankelijk weinig lazen, en het moeten doen met dat wat voorradig is (en niet is opgestookt in de kachel) levert leuke variërende perspectieven op. Er worden uiteindelijk zelfs brieven van Oscar Wilde gevonden in een koektrommel, hoewel dat verder niet echt bijdraagt aan het verhaal.
