Boeken: NRC boekenfeest

Vol verwachting klopte mijn hart: ik had kaartjes voor het Boekenfeest van NRC Handelsblad, ter ere van het 10-jarig bestaan van de boekenbijlage. Leuk om daar de recensenten eens 'in het echt' te zien en te luisteren naar goede discussies over boeken. Het feestje vond plaats in Felix Meritis in Amsterdam (en je hoorde leuke variaties op de uitspraak daarvan). Het viel me direct op dat ik een beetje uit de toon viel. Blijkbaar zijn fanatieke lezers van de boekenbijlage ofwel 55+ ofwel 24 en op zoek naar een baantje bij een uitgever. Waar waren mijn leeftijdsgenoten? Ben ik gek? Suf?

Nou ja, ik vond het ook nog een leuke avond. De eminences grises liepen erg met hun kennis te koop als ze een vraag stelden (Ik ben zeer deskundig en ik heb dit en dit en dit allemaal gelezen en dat wil ik jullie graag vertellen). Maar ja misschien ben ik ook wel zo op die leeftijd.

Ik was eerst bij de leesclub live over Het complot tegen Amerika van Philip Roth. Drie recencenten (Elsbeth Etty, Joost Zwagerman, Bas Heijne) mochten 5 minuten vertellen wat zij ervan vonden en daarna mocht de zaal zich er mee bemoeien. Het werd een boeiende bijeenkomst, hoewel de recensenten meer te vertellen hadden dan het publiek. Gelukkig maar. (En ik heb mijn mond niet opengetrokken, ook dat nog). Ik had er nog wel langer naar willen luisteren.
Daarna een workshop over het bestaan van een Literair Criticus, in dit geval Arnold Heumakers. Het werd een boeiend gesprek. Sommige vragen kon ik zelf wel beantwoorden (Kiest u alle boeken zelf? Nee natuurlijk niet, maar soms wel) maar bijvoorbeeld de discussie over reacties van gerecenseerden was erg leuk.
Tot slot naar de discussie over de vraag of er sprake is van De Nederlandse literatuur of niet. De discussieleider was een beetje traag maar de besproken topics waren interessant. Is Arnon Grunberg Nederlandse Literatuur? Zijn referentiekader is niet bijzonder Nederlands.

Het was een leuke avond die uitnodigde tot het lezen van nog meer boeken. Maar ja, eerst Didar en Faroek maar eens uitlezen...

Bakken: scones

Van vorm zijn ze een beetje anders dan echte scones (bijvoorbeeld die van Scallywags) maar ze smaken hetzelfde. De volgende keer zal ik mij meer toeleggen op de vorm.

Het is een vreemde gewaarwording om gebak te maken op basis van geklopte slagroom. Het bleef een beetje plakkerig allemaal en ik vroeg me af of ik er niet wat meer bloem bij had moeten doen om ze wat steviger te maken. Maar ik heb me voor de verandering precies aan het recept gehouden. Experimenteren doe ik de volgende keer wel weer.

Nodig:
600 gram slagroom
400 gram bloem
6 theelepels bakpoeder
2 eetlepels witte basterd suiker

Werkwijze:
Klop de slagroom stijf. Zeef de bloem en het bakpoeder en meng door de slagroom. Voeg de suiker toe. Bestuif een stuk bakpapier met wat bloem en maak van het deeg mooie rondjes van ongeveer 5 centimeter in diameter. Doe ze 17 minuten in een op 180 graden voorverwarmde oven.

Boeken: Armelia

Ik las over dit boek op het weblog van Sander en besloot het meteen te kopen. En de dagen daarna zag ik het boek ineens overal. Nou was dat ook niet zo heel gek, aangezien de auteur uit Leiden komt.

Het bleek een zeer goede keus. De schrijver schrijft op de manier van Marquez en dat verwacht je niet van een Nederlanders, zelfs niet van eentje met zo'n interessante gecombineerde achternaam.

Het gaat over Spanje in de tijd van de Spaanse burgeroorlog, bezien vanuit een familie in een klein dorpje. Steeds wordt in het boek vooruit gewezen en terug gekeken naar de dag dat er een massamoord in het dorpje plaatsvond. De hoofdstukken hebben de namen van personages. De belangrijkste zijn die uit de familie van Armelia, en die krijgen ook de meeste tekst. Van anderen wordt alleen vermeld wat ze deden op de dag van de massamoord, voordat ze stierven.

Enerzijds is het dus een pittig boek, met veel ellende. Maar de schrijfstijl en de magisch realistische elementen geven het een prettig mystiek sfeertje. Zeer de moeite waard.

Boeken: Katherine Neville - De Acht

Ik ben geen groot fan van thrillers, en zeker na een miskleun als Het geheime avondmaal ben ik altijd weer even genezen. Maar De Acht lag al heel lang op de te lezen boeken stapel en ik besloot het er toch op te wagen. Het was een leesexemplaar van de uitgever, duidelijk nog niet gecorrigeerd en alle afbeeldingen ontbraken.

Gelukkig was dit een thriller die me wél kon boeien. Hij is behoorlijk dik en ik heb hem vrij snel uitgelezen. Om kort te zijn gaat het over een schaakspel uit de tijd van Karel de Grote waar een formule in zou zitten die iemand de wereldmacht kan geven. Er spelen twee verhalen door elkaar, een in de 18e eeuw en een in de jaren 70 van de 20e eeuw. In de 18e eeuw is het spel over de wereld verdeeld geraakt, in de 20e eeuw zijn verschillende mensen ernaar op jacht. Alle mensen die daarbij betrokken zijn, fungeren als een rol in het schaakspel. Er zijn dus pionnen, lopers, een zwarte en een witte koningin enz.

Goed aan het boek vond ik dat er duidelijk goede research aan vooraf is gegaan én dat Neville eindelijk eens andere thema's kiest. Geen heilige graal, geen Leonardo da Vinci, geen Rozenkruisers of tempeliers, slechts zijdelings vrijmetselaars, geen boodschappen verstopt in schilderijen.
Maar Karel de Grote, Catharina de Grote, de Franse revolutie, de OPEC in de jaren '70. Alleen dat al maakt het verfrissend. Daarnaast is het goed en spannend geschreven.

Onwaarschijnlijkheden zijn geloof ik inherent aan het genre, dus ik heb me er niet al te zeer aan gestoord dit keer. Als er eens iemand vraagt wat je zou kunnen lezen ná Dan Brown dat geen slap aftreksel van de Da Vinci code is, dan zou ik dit zeker aanbevelen.

Bakken: Hartige taart met witlof en rode ui en geitenkaas

Dit recept komt uit het laatste nummer (augustus) van Elle eten. Ik vond dat er op het recept wel het een en ander aan te merken was, dus geef hieronder mijn eigen variant. In het origineel was de verhouding ui - witlof een beetje vreemd.

Nodig:
4 plakjes bladerdeeg
2 el roomboter
5 rode uien, in halve ringen
2 el verse tijmblaadjes
500 gram witlof
1oo gram geitenkaas
1 losgeklopt ei
peper en zout

Werkwijze:
Oven voorverwarmen op 21o graden. Laat het bladerdeeg ontdooien en leg ze op bakpapier in een vierkant. Strijk de randjes goed aan elkaar.

Doe een eetlepel boter in een koekenpan en stoof daarin de uien in 20 minuten gaar. Voeg tijm, zout en peper toe. Snijd de harde onderkanten van de witlof af en snijd de witlof in de lengte in repen. Doe nog een eetlepel boter in de pan en bak daarin de witlof tot die mooi bruin wordt. Breng op smaak met wat zout en peper. Laat de witlof iets afkoelen.
Leg de uien op het bladerdeeg, maar laat de rand vrij. Leg de witlof er bovenop. Verkruimel daar bovenop de geitenkaas. Vouw de randjes van het bladerdeeg een klein beetje naar binnen en bestrijk ze met het ei. Doe de taart 20-25 minuten in de oven.

Boeken: Het midden van de wereld

Toen ik klein was, gebeurde het wel eens dat ik boeken uit de bibliotheek haalde die later absoluut niet mijn stijl bleken te zijn. Het waren dan vaak boeken die wat moralistisch van aard waren, en die je inzichten over de wereld bij moesten brengen. Toen ik overstapte naar volwassen literatuur was ik heel blij dat dat daar niet zo nadrukkelijk meer aanwezig is. Of dat het dan onder non-fictie thuishoort en ik het niet per ongeluk tegenkom.

Dat oude gevoel van de bibliotheekboeken overviel me weer toen ik Het midden van de wereld las. Het is uitgebracht in de In between reeks van Lemniscaat, dus bedoeld als crossover boek. (Hoewel Less than zero van Brett Easton Ellis ook in die serie zit - ik was beslist nog niet toe aan zo veel drugs toen ik de crossover leeftijd had!)

Aan de ene kant las het lekker weg en was het mooi en beeldend geschreven. Maar aan de andere kant lag de boodschap "Laat iedereen in zijn waarde" erg wel erg dik bovenop. De hoofdpersoon was homo, zijn moeder deed het met Jan en alleman, zijn vader was onbekend, zijn zus verliefd op een jongen in coma, de beste vriendin van zijn moeder had een relatie met een Nederlandse vrouw én zijn geliefde doet het met zijn beste vriendin. Een beetje te veel van het goede, dunkt me.

Ik weet het niet zo met dit boek. Ik vraag me af of ik over een half jaar (zonder dit weblog) nog weet te vertellen waar het over gaat. Ik denk het niet. Tijd voor het volgende boek.

Boeken: nachttrein naar Lissabon

Volgens de Nieuwsbrief van Athena's boekhandel was dit de mooiste roman tot nu toe van 2006. Reden genoeg om dat eens te checken. Hoewel hun karakterisering "een diep filosofische roman" me wel een beetje tegenstond. Ik was een beetje bang voor quasi filosofisch geleuter uit de categorie "bedenk niet wat de dag jou zal brengen maar wat jij de dag zult brengen".

Misschien was dat ook de reden dat ik ineens in een klein leesdipje geraakte en een paar weken nauwelijks las. Maar toen ik het boek weer oppakte, werd ik er onmiddelijk door gegrepen. Het gaat over een Zwitserse docent klassieke talen die van de ene dag op de andere besluit om zijn leven om te gooien. Hij vraagt zich af of zijn levensweg tot dan toe de goede was en gaat, naar aanleiding van een Portugees boek dat hij tegenkomt, met de nachttrein naar Lissabon om het levensverhaal van de auteur te vinden én weer met zichzelf in het reine te komen.

Zijn zoektocht naar de auteur brengt hem in contact met allerlei mensen die je als lezer nog lang bijblijven. De gemartelde meneer Eça, de leerlinge van de hoofdpersoon die hij vraagt boeken op te sturen, de beide zussen van de schrijver, een jeugdvriend, een arts. Ook de veranderingen die de hoofdpersoon ondergaat maken indruk. De in het boek geciteerde passages uit het Portugese boek zijn inderdaad behoorlijk filosofisch, maar nooit zo dat het gaat tegenstaan. Uiteindelijk werd het toch een boek dat me niet losliet, een boek dat je eens wilt herlezen omdat je bij de eerste lezing vast nog niet alles ontdekt hebt.