Het gaat -wie weet het inmiddels nog niet?- over een vrouw die door haar geliefde (ook een vrouw) wordt verlaten, voor een man nog wel. Hierdoor gaat zij nadenken over haar leven en liefdes tot dan toe, zeker als ze daarna ook nog geveld wordt met een schedelbasisfractuur (door een betonmolen, om precies te zijn).
Ik heb het met plezier gelezen. Ik vind Pip, de ik-figuur, op een leuke manier knorrig. Ik moet steeds een beetje lachen om die knorrigheid, terwijl het soms ook extra ellende voor haar oplevert. Ze weet het ook van zichzelf, dat helpt. En de manier waarop zij over haar liefdes nadenkt, maakt dat je door blijft lezen. Je wilt weten hoe het precies gegaan is en wat ze wel en niet had kunnen voorkomen. Bovendien raakte ik wel geboeid door haar leven.
Symboliek en verwijzingen zijn soms een beetje over the top, dat wel. Dat Pip aan het einde letterlijk wegzwemt van haar ex-geliefde is me een beetje te veel van het goede, dat had wel iets subtieler gekund. Maar al met al was het de moeite waard, en lijkt het me ook terecht een prijswinnaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten