Bakken: risotto met venkel

Ik ben dol op risotto, hoewel het soms best een beetje bewerkelijk is. Je moet er in ieder geval geduld voor hebben. Maar het kan soms na een drukke werkdag best ontspannend zijn om een half uurtje in een pan te roeren!

Deze risotto is vooral erg lekker omdat de venkel en de marsala heel lekker bij elkaar smaken. Het was een experimentje, maar zeker voor herhaling vatbaar.

(voor 2 personen)

Nodig:

175 gram arboriorijst

1/2 ui, in plakken

5 plakken ontbijtspek of pancetta

2 venkelknollen, in ringen gesneden

50 gram parmezaan

een scheutje Marsala (hoeft niet per se maar is wel erg lekker)

1,5 liter groentebouillon (ik had Italiaanse porcini bouillonblokjes)

Werkwijze:

Verhit wat olijfolie in een pan met een dikke bodem. Bak er het ontbijtspek in tot het knapperig is. Laat uitlekken op keukenpapier. Doe een beetje boter in de pan en bak de ui en de venkel een minuut of 5. Doe er de rijst bij en laat de rijst eventjes meebakken. Voeg nu lepel voor lepel de bouillon toe, en blijf roeren.

Dan wordt het lastiger: als de rijst al een beetje zacht is (proeven!) maar binnenin nog wel bite heeft, zet je het vuur uit. Doe de parmezaan erbij, het spek, een klontje boter en de Marsala en roer nog een keer goed door. Laat nu de pan 10 minuten staan.

Serveer met nog een beetje parmezaan.

Boeken: Ian mc Ewan - Aan Chesil beach

Het is een beetje veel Boeken en wat weinig Bakken momenteel, excuus. Ik heb even niet zo'n gelukkige hand van fotograferen, en dat levert allerlei onscherpe foto's op. En zo kan ik de heerlijke Vietnamese curry van vorige week dus nog niet delen :-(

Maar goed, boeken zijn er volop. Zo kreeg ik laatst de nieuwe McEwan cadeau, dat was al een klein feestje op zich. Aan Chesil beach gaat over de avond voorafgaand aan de huwelijksnacht van een jong stel, net voor de seksuele revolutie. Het vertelt in het klein wat een groot leed er kan ontstaan als je bepaalde dingen niet durft uit te spreken. Je gaat van alles over elkaar denken, interpreteert allerlei signalen, maar misschien wel op de verkeerde manier.

En zo loopt, om een reden die je je nu niet meer op die manier kunt voorstellen alles in de soep. Arme Florence, arme Edward. Ze waren al zo verschillend, en nu dit nog.

Het is beslist minder sterk dan mijn favorieten Boetekleed en Zaterdag, maar toch. Wat een goede schrijver is Ian McEwan. Al na drie regels sleept hij je mee, en voor je gevoel een paar minuten later, sla je met een zucht het boek dicht.