Na het lezen van De gelukkige klas besprak ik dit boek met mijn collega`s. Ik was er erg enthousiast over en wilde wel meer van Thijssen lezen. Eén van mijn collega´s bleek een groot fan van Theo Thijssen en vond Het grijze kind zijn beste boek. Ik mocht het lenen om te bepalen wat ik er zelf van vond.
Het grijze kind is uitgekomen in 1927. Het geeft de blik weer van een kind op de wereld waarin het opgroeit. Omdat het kind de geest heeft van een oude man (en zich dingen ´uit een vorig leven´ herinnert) kijkt het met een bijzondere blik naar de wereld om hem heen. Hij doorziet het misplaatste standbesef van zijn familie. Van een familie die zich meer voelt dan ze is. Af en toe moet je een beetje aan Hyacinth Bucket denken, ook al kon Thijssen dat niet weten.
Want vanwege zijn levenservaring ziet hij wat er allemaal omgaat. Bijvoorbeeld dat er over hem opschept wordt om hem beter te laten lijken. Bijvoorbeeld dat men voorwendt dat het huwelijk dat zijn zuster sluit een goede deal is. In werkelijkheid is de schoonfamilie niet eens rijk genoeg om met een geslaagd huwelijkscadeau te komen. Het grijze kind beziet en overweegt dit alles, en geeft commentaar op wat het ziet.
Het is inderdaad weer een mooi boek, met net zulke tijdloze observaties van de wereld als in De gelukkige klas. Op naar het volgende boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten