Bakken: rode kool met appeltjes

Tja, met zo'n biologisch groentenpakket heb je ineens een rode kool in de koelkast. En je wilt hem graag opeten, maar hoe? Ja, rode kool met appeltjes, niet uit de diepvries maar zoals oma hem maakte. Dat zou lekker zijn!
Gelukkig bood Lekker Hollands uitkomst. Ouderwets lekkere rode kool heet het recept. En dat was het. Ogen dicht, draadjesvlees erbij denken en het is helemaal goed. Weer een puntje voor Yolanda.

Nodig:
1 rode kool
50 gram roomboter
1 ui, in ringen
100 gr suiker
1 tl zout
2 kruidnagels
1 kaneelstokje
2 laurierblaadjes
1 dl rode wijn
120 ml wittewijnazijn
2 appels (een beetje stevige, anders wordt het appelmoes in de pan)

Werkwijze:
Haal de buitenste bladeren van de kool af. Snijd hem in vieren en snijd de witte stukken eruit. Snijd vervolgens de kwarten over de breedte in repen.
Verhit de boter in een pan met dikke bodem en fruit de ui. Doe er suiker, zout, kruidnagels, kaneel en laurier bij. Voeg de rode kool toe. Schenk de wijn en de azijn erbij. (en peper naar smaak). Roer goed door.
Schil de appels en snijd ze in vieren. Leg die bovenop de rode kool. Stoof de kool met het deksel op de pan in 3 kwartier tot een uur gaar.

Boeken: het tuinhuis

Toen ik 15 was, kreeg mijn moeder Heren van de thee cadeau. Ik probeerde het te lezen maar liep hopeloos vast. Dat was mijn eerste kennismaking met Hella Haasse, en geen goede. Het duurde dus even voordat ik weer iets van haar las. Maar haar boeken met thema's uit de klassieke oudheid bevielen me wel. Daarna heb ik regelmatig werk van Haasse gelezen, en deze verhalen wilde ik ook graag hebben.

Het zijn vooral oudere verhalen, een enkel nieuw, en het knappe aan deze verhalen is dat de meeste gisteren geschreven konden zijn. De verhalen over Indië zijn misschien wat gedateerd, maar wel prachtig. Er blijft van alles te raden over, en daar houd ik wel van. Het beste verhaal vond ik het titelverhaal. Maar ook het nieuwe verhaal Korè hield mijn gedachten nog wel even bezig. En de leproos die uit zijn riddergeslacht werd verdreven, en de vergane glorie uit Indië..

Ik denk dat ik het nog maar eens ga lezen.

Madeleines

Van de Sint kreeg ik een madeleine vorm. Ik bakte natuurlijk meteen de volgende dag koekjes maaar vergat ze te fotograferen. Maar door onverwacht stormvrij vorige week had ik weer tijd om te bakken. Ze zijn nog niet zo mooi als ik ze zou wensen (er zitten niet van die mooie ribbeltjes in), maar ze zijn wel erg lekker. Kleine cakejes, een heel klein beetje kleverig. Mmmm. Je kunt er allerlei variaties mee maken. Mijn favoriet is die met sinaasappel.

Nodig:
2 eieren
90 gram witte basterd
90 gram bloem
2 tl bakpoeder
zout
90 gram boter (gesmolten en daarna iets teruggekoeld)
rasp van een sinaasappelschil

Werkwijze:
Klop in de keukenmachine eieren en suiker totdat ze licht van kleur zijn geworden en het mengsel dik is. Verwarm de oven op 175 graden.
Zeef bloem, bakpoeder en een snufje zout boven het mengsel en blijf kloppen tot het een glad mengsel is geworden. Doe nu de sinaasappelschil en de boter erdoor, blijf rustig kloppen.

Vet een madeleine bakplaat in (of een muffin plaat of een ander vormpje, als je maar niet te veel deeg in elk vormpje doet). Doe in elke uitsparing een schepje deeg, doe het niet te vol want het gaat enorm rijzen in de oven en anders zitten al je madeleines aan elkaar vast.
Zet ongeveer 8 minuten in de oven.

Deze hoeveelheid is bij mijn vorm genoeg voor ongeveer 36 koekjes.

Boeken: Arnon Grunberg - De joodse messias

De laatste jaren had ik de boeken van Arnon Grunberg wat links laten liggen. Dit omdat er vaak zo veel zotte dingen gebeurden in een boek dat ik na een tijdje een beetje verveeld raakte, en ook wel een beetje geïrriteerd. Maar na het lezen van Tirza had ik de smaak wel weer te pakken. Ik vind Grunberg wel een goede schrijver en misschien had ik wel een beetje te hard en inflexibel geoordeeld over zijn rariteiten.

Dus vroeg ik aan Sinterklaas de goedkope editie van De joodse messias. Ik heb het boek in één (lange) ruk uitgelezen. Het is een heel ander boek dan Tirza, hier vind je alle rariteiten weer terug. Een teelbal die koning David heet, een man wiens voeten worden gefrituurd en nog veel meer. Soms worden met een onderkoelde ondertoon de raarste dingen verteld, en juist dan vind ik Grunberg op zijn best. Het is zó raar dat je tijdens het lezen regelmatig in de lach schiet. Dat daarnaast het verhaal ook overeind blijft staan en er zelfs in de loop van het boek wat losse eindjes aan elkaar worden geknoopt is erg knap.

Wel was ik het na 300 pagina's allemaal wel weer een beetje beu; meer van hetzelfde. Op een bepaald moment ben je zo gewend aan al die rariteiten dat het je niet meer aan het lachen maakt, en dat is zonde.