Ik dacht even dat er een stapel met dummies in de winkel lag, maar het nieuwe boek van Adriaan van Dis is 'gewoon' een beetje opmerkelijk vormgegeven. Dat kan natuurlijk ook.
Aanleiding voor het kopen van dit boek was dat ik een interview met Van Dis hoorde bij Kunststof van de NPS (als podcast). Van Dis vertelde goed over zijn boek en zei een aantal dingen waar ik over na bleef denken. Bijvoorbeeld dat men in het appartementencomplex waar hij woont (in Parijs) zo discreet is, dat men niet het trappenhuis betreedt als er al iemand anders loopt.
Ik vond het een mooi boek. Het is heel actueel, verwijst naar de recente branden in panden in Parijs waarbij veel illegalen sneuvelden en naar de onrust in de voorsteden. Een wat snobistische man weet zich met deze zelfkant van de samenleving geen raad. Hij komt er mee in aanraking omdat een hond uit een afgebrand pand hem als nieuw baasje verkiest. Tijdens zijn dagelijkse wandelingen door Parijs brengt de hond hem in contact met allerlei mensen, want, zo zei Van Dis op de radio, een hond maakt je zichtbaar. De hond maakt de hoofdpersoon zichtbaar, maar het werkt ook andersom, mensen worden ook zichtbaar voor de hoofdpersoon. Zoals de vrouw bedelt en dan haar prothese ophoudt om het geld in te doen, of de Vietnamees die mooie slaapplaatsen van dozen vouwt.
De goedbedoelde maar onbeholpen pogingen om mensen te helpen zijn aandoenlijk, net zoals dat vleugje snobisme dat steeds weer overwint. Oh nee, kijk wat er met mijn dure wijn gebeurt. Oh nee, mijn brogues. Maar tegelijk neemt hij ook enorme risico's door te proberen een illegaal paspoort te kopen van een stel duistere Albanezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten