Tja, wat zal ik er eens van zeggen. Door Salman Rushdie bejubeld, haar eerste roman verfilmd, opgenomen in de leesclub van NRC, een verwijzing naar Howard's end (dat ik niet gelezen heb).Maar wat vind ik er van?
Het gaat in ieder geval over een man (Howard, natuurlijk) die zichzelf te gronde richt. Hij is blank en getrouwd met een zwarte vrouw. Kleurverschil is een duidelijk thema in deze roman. Howard werkt aan een universiteit en is vreemd gegaan. Hij biecht het op, maar bezijden de waarheid: hij is niet met een anoniem iemand op een congres naar bed gegaan maar met een collega. Het moment waarop Howards vrouw Kiki dat ontdekt is prachtig beschreven. Ook de levens van hun drie kinderen, die hun eigen gang gaan, zijn mooi beschreven. En het leest ook gemakkelijk, je vliegt er doorheen.
Wat dat betreft: geen klagen. Maar toch had ik op tweederde van het boek niet zo'n zin meer. Ik heb een beetje moeite met dat uitgesponnen kleurverschil in het boek. Nou heb ik makkelijk praten als blanke in een blanke omgeving, maar ik kan me er niet zo goed in verplaatsen.
Maar het moeilijkste vind ik dat Howard zich zo in het verderf stort, ik wil dan op een bepaald moment niet meer weten hoe het verder gaat. Kinderachtig hè? Het houdt natuurlijk niet op bij één keer vreemdgaan, en erger dan met een collega kun je het ook nog wel maken. En eerst kreeg hij nog min of meer een kans van Kiki, maar dat zit er later ook al niet meer in. Hij maakt het zo bont dat ik wil stoppen met lezen. Flauw, maar ik heb doorgezet en het uitgelezen. En toch blijft het gevoel dubbel: mooi boek, goed geschreven, maar moet het nou allemaal zo fel en zo treurig?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten